ξανά του Μεθυστή...

κι είναι τούτο μυστήριο...

πώς το πιο κρυφό πράγμα που κάνεις κι είναι η προσευχή,
γίνεται τόσο φανερό και "μιλάει" δίχως λόγια...μες τη σιωπή...




...γιορτάζοντας 5 χρόνια   3^11^2014 - 3^11^2019

χώμα

τα μάτια μου γεμίσαν χώμα, τα δάχτυλα μου αίμα

η καρδιά πνεύμα

αχώρητα πολεμούν να χωρεθούν μες τον απέραντο τόπο της συγχώρεσης

εκείνης που κανείς δεν είδε, κανείς δεν άγγιξε μα όλοι λαχταρούν

της δροσερής γαλάζιας γραμμής που διαπερνά την διάπυρη πάλη μας

την παρηγοριά που στολίζει τον ύπνο μας

την ανεμοζάλη της λησμονιάς που ποτίζεται γαληνεύοντας…

πόσα ακόμα χρόνια ματωμένα; πόσα ακόμα νιάτα στον τροχό;

κατακτώντας πόντο τον πόντο μια νίκη που δε γεύτηκε ποτέ εν-κοσμίως/

μια νίκη πάντοτε εκεί, μετά τον βαρκάρη, μετά το δειλινό

μια υπόσχεση ζωής

καταμεσής της αβύσσου, που του ανθρώπου δόθηκε να περπατά…

φουσκώνει η φωτιά που καίει ή καθαρίζει,

με τη διάκριση που ζήλεψες να έχεις

- να ξέρεις πότε καίει και πότε όχι, να έχεις τη γνώση την ορθή-

κι ας μην ξέρεις τίποτα άλλο. να σε σπρώχνει το άφημα στον αγέρα

τον μόνο αγέρα που ζωοποιεί και ανασταίνει κάθε πρωί…

παραδόσου…

μάτωσαν τα δάχτυλα να κρατιέσαι πεισματικά,

πλάσμα στον Πλάστη σου παραδόσου

και γνώρισε ποτέ -μαζί και πάντοτε- πώς να ζεις,

τώρα και μόνο αυτήν τη στιγμή

ως η άπειρη σημαντική ελαχιστότητα που καθρεφτίζεις έναν Κόσμο

-να ζεις μέσα του και να τον αφήνεις-

τέλειος κόπος ως το τέλος,

για το πέρασμα στην αρχή.

πως μπορώ να καταλάβω τις βουλές σου Κύριε;

πώς θα καταφέρω να μη χρειάζεται να καταλάβω…;

μόνο να παραδίνομαι…

Σε Εσένα Κύριε.

……πώς;

άνοιξα τα χέρια μου να αγκαλιάσω τον κόσμο όλο

κι ύστερα κατάλαβα πως είναι σταυρός…

το απέραντο ελάχιστο

Όλος ο Αύγουστος μέσα σε τρεις λέξεις... 
    
    ένα Ήμαρτον, ένα Ελέησον, ένα Δόξα Σοι...






















πως να διαλέξεις από τις εκκλησιές του Αιγαίου και ποιά να ξεχωρίσεις...;
στη φώτο, η Παναγία Τουρλιανή της Μήλου...

καρδίαν νήφουσαν

κι όμως… για να κοιτάξεις τον ουρανό –αν σου φαίνεται απέραντος, μακρινός κι άπιαστος-

φτάνει να κοιτάξεις μια στιγμούλα μονάχα

μες την καρδιά σου

κι εκεί θα δεις να κατοικούν όλα μα όλα

τα μεγαλεία του Θεού

"οι μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες"

ας μου λείπουν κι άλλα κι άλλα Θεέ μου από τη ζωή μου, ας στερούμαι, ας περιμένω, ας λαχταρώ

φτάνει που θα έρχεσαι Εσύ Κύριε και θα αναπληρώνεις όλα τα κενά μου…

ας μην έχω 

για να μου δίνεις

φώτο: από τη NASA από εδώ https://radiolasithi.gr/o-ouranos-tis-anatolikis-kritis-sti-simerini-fotografia-tis-imeras-tis-nasa/

νήψη, προσευχή, δοξολογία (για τους άλλους)- 2ο μέρος

Γράφοντας σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου, αναλογίζομαι πως εφαρμόζεται η νήψη για τον εαυτό μας, ώστε να αφουγκραζόμαστε κάθε στιγμή την κατάσταση της καρδιάς μας 

…να επαγρυπνούμε και να αγωνιζόμαστε προσωπικά για εμάς, πασχίζοντας να ξεμυτίσουμε λιγάκι προς το Φως.

Προχωρώντας στο δρόμο όμως, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε δειλά δειλά πως δε φτάνει να το κάνουμε μόνο για προσωπικό μας κέρδος αλλά και για όλους τους άλλους,

…δηλαδή επαγρυπνούμε με επίγνωση καρδιάς ώστε να καταλάβουμε ποιές είναι οι πράξεις μας έναντι των άλλων, τα λόγια μας, οι σκέψεις μας ...τι είναι αυτό που κάνουμε...

προσπαθούμε (αγωνιζόμαστε δηλαδή) να μη βλάπτουμε κανέναν.

Συνεχίζοντας και προχωρώντας κι άλλο τον αγώνα, εκτός από το στάδιο του «να μη βλάψω» εμφανίζεται και το στάδιο του «να ωφελήσω» κι έτσι, κάνουμε –πάλι δειλά δειλά- προσευχή όχι μόνο για εμάς, αλλά και για την ωφέλεια των άλλων, ακόμη και δίχως να μας ζητηθεί…

Πηγάζει αυθόρμητα, από το περίσσευμα της Χάρις που μας επισκέπτεται - από αυτό που μας δίνει γενναιόδωρα ο Κύριος αγωνιζόμαστε να δώσουμε και στον πλησίον…

Στο πεδίο της δοξολογίας, η υψηλότερη βαθμίδα που μπορούμε να κατακτήσουμε είναι όταν δοξολογούμε   «εν παντί» δηλαδή οποτεδήποτε κι όχι μόνο όταν, το θέλημα μας ή το όφελος μας το φανερό, πραγματοποιείται…, όχι μόνο στην υγεία αλλά και στην ασθένεια, όχι μόνο στην εκπλήρωση της επιθυμίας αλλά και στη ματαίωση της, όχι μόνο στον ήλιο αλλά και στη βροχή και στο κρύο…

Κι είναι αυτός ένας θυσιαστικός τρόπος ύπαρξης, γνωρίζοντας πως εάν έχασες χρήματα στο δρόμο, να δοξάσεις τον Θεό, γιατί τα προόρισε να τα βρει μια άλλη ψυχή, κι όλοι είμαστε ενωμένοι και συνδεδεμένοι κατ’ αυτόν τον τρόπο σε αυτή τη γη. Όπως εσύ χθες πήρες μια δουλειά που χρειαζόσουν πολύ και την έχασε κάποιος άλλος…

Όταν σκεπτόμαστε τόσο ενωτικά και ταπεινά για όλους και το θέλημα μας το τοποθετούμε τρίτο, με το θέλημα Του πρώτο και το όφελος του κόσμου (-του πλησίον) αμέσως μετά, τότε δοξολογούμε –όχι μόνο για τον εαυτό μας- μα για όλα τα πλάσματα και την ευημερία τους… (η οποία μπορεί και να ¨περνάει¨ μέσα από τη δική μας υστέρηση…)

νήψη, προσευχή, δοξολογία (για εμάς)

τρεις πυλώνες, τρία γιγαντιαία στηρίγματα του ανθρώπου

τρία μοναδικά «εργαλεία», αλλά και πολύ παραπάνω από αυτό…

-καταστάσεις ύπαρξης και τρόπος ζωής-

ξεκινώντας με τη νήψη...

εισάγεις τον ταλαίπωρο εαυτό σου να συνειδητοποιήσει το χάλι του

να δει τι κάνει, να «πιάσει τον εαυτό του στα πράσα» κατά την ώρα του θυμού,

του χαμού, της αγωνίας, … όλων των λογισμών, των ακράτητων επιθυμιών, των συναισθημάτων και των διαρκώς μεταβαλλόμενων ψυχικών καταστάσεων…

ίσως είναι η μεγάλη είσοδος στην πνευματική ζωή -με τη νήψη

αλλά απαραίτητη η παρουσία της και σε όλο το δρόμο…

δε θα σταματήσει ποτέ…

δε γίνεται να σταματήσει.

…για να ξεκινήσει ο ταλαίπωρος εαυτός κατόπιν, να συνομιλεί μέσω της προσευχής

ως πρόσωπο προς πρόσωπο

με τον Αιώνιο Πατέρα, τον Τριαδικό Θεό 

…κι εκεί να αλλάξουν όλα!

Και η προσευχή δε θα σταματήσει ποτέ, σε όλο το δρόμο…

ως απαραίτητη ανάσα Ζωής και Ύπαρξης…

στο άλλο βήμα, παρακάτω, θα εμφανιστεί αβίαστα η δοξολογία

καθώς η ψυχή θα αρχίσει να νοιώθει την αναξιότητα της

παράλληλα αναλογιζόμενη όλα τα δώρα που της χαρίζονται…

θα συνειδητοποιήσει βιωματικά, εν καιρώ, το μέγα έλεος Του… που μας αγαπά τόσο, παρόλη την κατάντια μας…

θα αρχίσει να νοιώθει αυτήν την απροσμέτρητη ευσπλαχνία...τη γενναιοδωρία...

Η δοξολογία την απογειώνει την ψυχή, τη ζωντανεύει, την ταπεινώνει, τη χαροποιεί

και την βάζει πλάι στον Αγαπημένο της!

μακάρι αυτή ποτέ ποτέ να μη σταματήσει, σε όλο το δρόμο….

…μα, δε θα χρειαστεί!

γιατί χαμογελώντας

'δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν'

θα ψιθυρίζει η καρδιά/ ξέρει ότι έτσι μονάχα Ζει 

κι έτσι 

αέναα ανασταίνεται! 

θα κάναμε τα πάντα...

οι άνθρωποι θα κατασκευάσουμε τα πιο απίθανα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα, φιλοσοφίες και δοξασίες, δεκάδες -ίσως εκατοντάδες- ρεύματα σκέψης για την «ορθή» διακυβέρνηση του κόσμου και τη «σωτηρία» μας, μόνο και μόνο για να μην αποδεχθούμε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο που κήρυξε ο Χριστός. Αυτός ο δρόμος πρόσφερε σε όλους το πώς να ζει ο άνθρωπος 

- αβίαστα, κατά τη φύση του, σε ενότητα και αρμονία με αυτό που είναι και μπορεί να γίνει.

Λύνει κάθε πρόβλημα με την εντολή αγαπάτε αλλήλους - με τη θυσιαστική αγάπη, την ταπεινότητα και την καλοσύνη. 

Μας ζητάει μόνο θυσία, προσφορά και αγάπη.

Δίχως απληστία και φιλαργυρία, δίχως την αυτό-δικαίωση του εγωισμού και δίχως την διάσπαση μας από την επιμονή στο ¨δικό μου¨ και στο ¨δικό σου¨, ο κόσμος γίνεται παράδεισος και οι άνθρωποι επίγειοι άγγελοι.

Μα δεν τον επιλέγουμε αυτόν το δρόμο κι αρχίζουμε τις διάφορες «δικές μας» θεωρίες –οι οποίες αποτυγχάνουν πάντοτε η μία μετά την άλλη.

...κι ακόμα ψάχνουμε και ψάχνουμε, τάχα μου απογοητευμένοι κι απελπισμένοι, κατά-βουτηγμένοι μες το φρικτό ψεύδος της απώθησης της Αλήθειας από την ίδια την αλαζονεία μας…

Ναι, ναι βασανισμένε άνθρωπε! νομίζεις ότι ξέρεις τι κάνεις ή νομίζεις ότι ψάχνεις το «σωστό» και επιμένεις να χάνεσαι αέναα και να απελπίζεσαι αέναα, μόνο και μόνο γιατί ο δρόμος -που ξέρει η καρδιά σου φυσικά και απρόσκοπτα να ακολουθεί, να ελπίζει και να ολοκληρώνεται- σε ξεβολεύει…

...και θα κάναμε τα πάντα για να μη βαδίσουμε αυτόν το δρόμο..., θα πιστέψουμε όλα τα ψέμματα.

…Γιατί αυτός ο δρόμος, ζητάει να αλλάξεις εσύ τον εαυτό σου για να ωφεληθεί ο κόσμος κι όχι να διορθωθεί ο κόσμος ώστε να ωφεληθείς κατόπιν εσύ…

Α Κορ. 13,1-13

...κρυφοκοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από την Αγάπη...

η καλοσύνη χαρίζεται

ένα δώρο που με χρήματα αποκτήθηκε

είναι το επί πλέον

δεν δίνεται επειδή περισσεύει

μα έτσι κι αλλιώς.

η καλοσύνη είναι το δώρο αυτό

δεν ζητείται επειδή περισσεύει

είναι το επί πλέον.

- χαρίζεται-

εκ του υστερήματος…

Εάν ο άνθρωπος είχε

τις τέλειες εσωτερικές

αρετές, το να τις

προσφέρει απλόχερα

θα ήταν αυτονόητο.

Μα είναι κι ο ίδιος

στερημένος

-να αισθάνεται μόνιμα αδικημένος είναι καταδικασμένος-

είναι εναντιωμένος

παραπονεμένος.

Κι από αυτό το

υστέρημα

του ζητά να δώσει

ο Κύριος.

από αυτό το ψυχικό μας υστέρημα.

Δεν είμαστε ενάρετοι

Δεν είμαστε άξιοι

αγαθού

Δεν είμαστε καν

με αγνές προθέσεις

κι ούτε καλοί.

ο συγγραφέας βάζει τον Ελεύθερο Άνθρωπο να πει

ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος

μα θέλω να το ερμηνεύσω κάπως αλλιώς

(από τις δόκιμες ερμηνείες που θα υπάρχουν)

πως τον Ελεύθερο Άνθρωπο τον χαρακτηρίζει ένα

ολοκληρωτικό δόσιμο

έχει αποδεσμευτεί –από τα δεσμά δηλαδή που τον κρατάνε-

τα πάθη,

έχει Αρετή

αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος

μπορεί να δώσει

όλον του τον εαυτό

μα δε δίνει τον οβολό του στο Χάρο

γιατί δεν αγοράζει θάνατο,

επιλέγει Ζωή!

Κι έτσι μιλάει στην καρδιά μας και ο Κύριος

μέσω των αρετών/αυτό μας λέει.

επιλέγοντας την Αρετή

επιλέγουμε τη Ζωή

κι ελευθερωνόμαστε

από το θάνατο.

στη φώτο: δύο άνθρωποι, ο ένας εξ αυτών ελεύθερος...

δίχως το "αν"

δεν έχουμε μόνο μυαλό…, έχουμε και καρδιά!

κι όπως εκπαιδεύουμε το μυαλό μας και αναπτυσσόμαστε νοητικά,

η καρδιά προσδοκά Θεό να της δώσουμε ώστε να πλατύνει, να αναπτυχθεί…

να ολοκληρωθεί.

Δίχως το Θεό, με ατροφική και ξερή καρδιά, αφήνεται ο αν-θρωπος

δίχως το «αν» δηλαδή το «άνω» της λέξης «άνω θρώσκω» που σημαίνει=άνθρωπος.

Δίχως να κοιτά ψηλά... δίχως Ουρανό

–δίχως Θεό-

απόμεινε το πλάσμα Του απλά να κοιτά…

… τι να κοιτά δηλαδή…, να αλληθωρίζει μάλλον…

Καλή Ανάσταση!

ορφάνια

ένα απέραντο ορφανοτροφείο ο πλανήτης…

κι εμείς τα έρμα ορφανά, χαμένα, μπουσουλάμε εδώ κι εκεί ψάχνοντας εναγωνίως τον Πατέρα μας…

και πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, δίχως να αναγνωρίσουμε την αμοιβαία ορφάνια μας…

δίχως να δούμε την τόση μας ομοιότητα, τα τόσα κοινά παθήματά μας…

μα και δίχως να ανοίγουμε τα μάτια μας, να αναγνωρίσουμε αυτό ακριβώς το χάσκον τραύμα μας…

αιμορραγεί ορφανή η ψυχή μας κι άντε να μιλήσεις σε κανέναν για Θεό, να σε κοιτάξει σα να είσαι από άλλο πλανήτη…

κι όμως σε αυτόν εδώ τον πλανήτη ήρθαν όλες οι ψυχές να βρουν/

και ψάχνουν, αλλά δεν το ξέρουν οι περισσότερες/ Ποιόν ψάχνουν…

λάθε βιώσας

η ανακαίνιση ενός σπιτιού μόνο απαρατήρητη δεν περνάει - μάστορες, μπάζα, σκόνη και κυρίως θόρυβος, συνεχής θόρυβος- χτυπήματα, γκρεμίσματα, φωνές εργαζομένων, οδηγίες κι εντολές εδώ κι εκεί, φασαρία φανερή κι ενοχλητική, χαρά κόπος και αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, την γρήγορη έκβαση των εργασιών, όλα αναμιγμένα μαζί, σε μια διαδικασία γκρεμίσματος και ανανέωσης.

Το εσωτερικό γκρέμισμα του εαυτού, το «ξε-μπάζωμα», η ανακαίνιση!, το σωτήριο άκουσμα των έσω ερειπίων, το προχώρημα στην ισοπέδωση κάθε ετοιμόρροπου τοίχου, κάθε επικίνδυνου δοκαριού που κρέμεται έτοιμο να σωριαστεί συμπαρασύροντας όλο το οικοδόμημα, η σκόνη που σηκώνεται σα νέφος από  τα κατατροπωμένα ψέματα, το αδιάκοπο σκούπισμα της σκόνης αυτής και των «μπαζών» που πέφτουν από παντού, γίνεται σιωπηλά.

Απαλά απαλά, με προσοχή, βήμα το βήμα σωριάζεται το παλιό και παίρνει τη θέση του το καινούριο. Αργά πέφτει το παλιό μα και πιο αργά χτίζεται το νέο.

Δε θα βιαστείς, εσύ ο εργάτης, καθώς τα χέρια σου τα κατευθύνει Άλλος. Θα περιμένεις να ¨ακούσεις¨ που θα βάλεις νέο αρμό να συγκολλήσεις πέτρες ξεχαρβαλωμένες, που θα ξύσεις να φανεί το κάτω κάτω στρώμα που κρύβεται και γεννάει τις «υγρασίες», που θα λειάνεις , που θα σκάψεις βαθιά, που θα βάψεις απαλά.

Σε απόλυτη σιωπή ανακαινίζεται το οικοδόμημα σου και δίχως να βιάζεται.
Δεν επείγει να κατοικήσει νέος ένοικος ώστε να επισπευτούν οι εργασίες ανοικοδόμησης. Είναι η χαρμολύπη των μπαζών και της σκόνης που του αρκεί για την ώρα. Το ξεκόλλημα, το γκρέμισμα. Αυτό που είναι το πιο σιωπηλό γκρέμισμα του κόσμου. Το γκρέμισμα του εαυτού.

Δε βιάζεται ο ένοικος, ούτε ο Μηχανικός. Χρόνια περίμενε να έρθει η απόφαση της ανακαίνισης, αέναη προσμονή μες την Υπομονή, ασκημένη στη Συγχώρεση. Ξανά και ξανά.

Με σκονισμένα χέρια, κάτω από ένα πρόσωπο βρώμικο από τα νέφη και τα μπάζα των εργασιών, ξεπροβάλουν τα φωτεινά μάτια του σιωπηλού εργάτη.

Κι ας μη δει ποτέ το σχέδιο του νέου σπιτιού, κι ας μη γνωρίσει ούτε της αυριανής μέρας τη δοθείσα εργασία, αυτός κρατάει τις μηχανές αναμμένες, τη σκούπα στο χέρι, τη χαρά στην καρδιά.

Δεν ξέρει τι θα γίνει, τη μορφή που θα πάρει, το χρώμα και το σχήμα. Μα δεν έχει καμία σημασία πως θα…. Αυτό ανήκει στο μακρινό (;) μέλλον.

Είναι καθ’ οδόν στην ανακαίνιση! γκρεμίζει για να χτίσει, μεγαλώνει τα παράθυρα, πλαταίνει τις πόρτες, μπαίνει Φως και γίνεται καινούριο.

-κλειστόν λόγω φόβου- ή οι ευαίσθητοι

ή το νόημα του να στέκεις αλλά χωρίς κεφάλι

για να μην είμαι ζητιάνος για την αξία μου, ζητιάνος αγάπης, ναι,

απομονώνομαι για να προστατεύομαι (-δηλαδή από εκεί που με μπλέκω εγώ) 

διότι ακόμη δεν έχω κατορθώσει να αναγνωρίσω και να εμπεριέχω την αξία μου 

από μόνη μου…, χρειάζομαι και τον άλλον. να τον προσελκύσω, να τον κυνηγήσω να… με αναγνωρίσει!

      καθώς λοιπόν η ανασφάλεια μου αυτή με έφερνε ξανά και ξανά στα πρόθυρα της ίδιας επαναλαμβανόμενης επαιτείας με τα γνωστά κι αδιόρθωτα αποτελέσματα,

      καθώς καταρρακωνόμουν ακόμη πιο πολύ τρέχοντας πίσω τους ζητιανεύοντας αξία, αγάπη, υπόσταση, αλλεπάλληλοι πάλι τραυματισμοί, ναι,

απομακρύνθηκα από τον άλλον, σαν για να βρω σαν για να ακούσω σαν για να δω

την αξία και την αγάπη που ήδη έχω. μόνη μου, ναι

νόμιζα τουλάχιστον ότι αυτό κάνω

επέλεξα από τα δύο κακά το μικρότερο, αυτό που πονάει λιγότερο, ναι,

να το παίζω παλληκάρι άφοβο κι η καρδούλα μου να τρέμει, μα δίχως να κινδυνεύει προσωρινά,

ο καλύτερος μου ρόλος

αυτό το κρυστάλλινο παλάτι με ένα φτέρνισμα γκρεμίζεται, ναι,

 μα είμαι μόνη μέσα εδώ, δε θα φτερνιστεί κανείς ούτε εγώ θα φτερνιστώ. κρατιέμαι.

βγαίνω στο μπαλκόνι, τριγύρω ερημιές, κανείς κι απόψε περιπλανώμενος να φιλοξενηθεί

-εναποθέτοντας στην τύχη να πράξει αυτό που λαχταρώ κι αποφεύγω-

κλείνω τις πύλες του διάφανου πύργου και κοιμάμαι ανήσυχη, ένα ένα τα δωμάτια φανερώνουν την κατεργαριά τους, ναι

       το μικρότερο κακό της αυτό-εξορίας, μου πέφτει λίγο

το να είσαι λίγο δειλός είναι εξίσου με το πολύ/ το να το ξέρεις, καταντάει ασήκωτο

τα πρώτα κρακ κρακ ακούγονται πίσω από τις κλειστές κρυστάλλινες πόρτες, 

το παλάτι

καταρρέει, ναι

ο φόβος με το φόβο δε γιατρεύεται, πέφτουν τα προσωπεία που κάλυπταν άλλα προσωπεία

γκρεμίζεται το κρυστάλλινο παλάτι, να γυρέψεις άστεγος την ελπίδα στον ορίζοντα/ακούγεται σα φωνή

μεγάλο ψέμα το «μικρότερο κακό»   όποιος το πιστεύει χτίζει στην εσχατιά…