(ο ήρωας)
άντε βγάλτα στο
χαρτί, κσεσκίσου από μέσα να πραγματοποιηθεί άλλος ένας τοκετός, άλλη μια γέννα
απρόσκλητων τέκνων της ψυχής/
πόσα παιδιά της
σκιάς κρύβονται εντός μου;
περιμένουν στη
σειρά να πρωωθηθούν προς την έξοδο και βγαίνοντας κόβουν κεφάλια
-των άλλων, πάντα.
βγαίνουν μ΄ένα
δισταγμό επιφύλαξης˙ τι ζημιά θα προκαλέσουν πάλι σα δουν τον ήλιο που τα
φανερώνει;
(χορός)
παιδιά των σκιών,
γέννες μου
τέρατα που
φωνάζετε εντός μου
κανείς άντρας
ποτέ δεν κατάλαβε
τον τοκετό της
λησμονιάς
ξεχνάτε τον πόνο
ξεχνάτε τις φωνές
όλα φανερωθήκαν
πια κι είν΄άσχημα, άσχημα πολύ
σκούζωντας
βγαίνει το μίσος, βράζοντας ο θυμός
κι είναι παιδιά
μου
τα κοιτώ με
συγκατάβαση, τα τάρταρα μου
και συνεχίζω να
τραβώ και να τραβώ
τον κουβά
ν΄ανέβει /του απύθμενου του πηγαδιού
το χείλος δεν τα
δείχνει
σκύβω μέσα για να
βρω κι όλο τραβώ, μόνο τραβώ
κι αν κάποτε
σταμάτησα χάθηκα προτού βρω
τα παιδιά μου που
κείτονται στου πηγαδιού τον πάτο
θέλω να τα δω,
στα μάτια να τα κοιτάξω
ν΄απελευθερωθώ...
τραβάτε μαζί μου
το σκοινί, παιδιά μου
γιατί από τότε
που σας είδα
να με βοηθάτε
αρχινήσατε
και πιο εύκολα
ανεβαίνει ο κουβάς μου τώρα
έτσι κατάλαβα η
γέννα τι σημαίνει
και το ξεριζωμό
των σπλάχνων μου ν΄αγαπώ
έτσι αγκάλιασα
κάθε σκιάς, παιδί μου
κι έτσι γινήκανε
δάσκαλοι τα στοιχειά
δε λέω πως
σταμάτησα το σκοινί να το τραβάω
ούτε πως ελάφρυνε
καθόλου ο κουβάς
ξέρω μονάχα τα
παιδιά που κουβαλάω
είναι στο πλάι
μου και δε φοβάμαι πια.
