νήψη, προσευχή, δοξολογία (για τους άλλους)- 2ο μέρος

Γράφοντας σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου, αναλογίζομαι πως εφαρμόζεται η νήψη για τον εαυτό μας, ώστε να αφουγκραζόμαστε κάθε στιγμή την κατάσταση της καρδιάς μας 

…να επαγρυπνούμε και να αγωνιζόμαστε προσωπικά για εμάς, πασχίζοντας να ξεμυτίσουμε λιγάκι προς το Φως.

Προχωρώντας στο δρόμο όμως, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε δειλά δειλά πως δε φτάνει να το κάνουμε μόνο για προσωπικό μας κέρδος αλλά και για όλους τους άλλους,

…δηλαδή επαγρυπνούμε με επίγνωση καρδιάς ώστε να καταλάβουμε ποιές είναι οι πράξεις μας έναντι των άλλων, τα λόγια μας, οι σκέψεις μας ...τι είναι αυτό που κάνουμε...

προσπαθούμε (αγωνιζόμαστε δηλαδή) να μη βλάπτουμε κανέναν.

Συνεχίζοντας και προχωρώντας κι άλλο τον αγώνα, εκτός από το στάδιο του «να μη βλάψω» εμφανίζεται και το στάδιο του «να ωφελήσω» κι έτσι, κάνουμε –πάλι δειλά δειλά- προσευχή όχι μόνο για εμάς, αλλά και για την ωφέλεια των άλλων, ακόμη και δίχως να μας ζητηθεί…

Πηγάζει αυθόρμητα, από το περίσσευμα της Χάρις που μας επισκέπτεται - από αυτό που μας δίνει γενναιόδωρα ο Κύριος αγωνιζόμαστε να δώσουμε και στον πλησίον…

Στο πεδίο της δοξολογίας, η υψηλότερη βαθμίδα που μπορούμε να κατακτήσουμε είναι όταν δοξολογούμε   «εν παντί» δηλαδή οποτεδήποτε κι όχι μόνο όταν, το θέλημα μας ή το όφελος μας το φανερό, πραγματοποιείται…, όχι μόνο στην υγεία αλλά και στην ασθένεια, όχι μόνο στην εκπλήρωση της επιθυμίας αλλά και στη ματαίωση της, όχι μόνο στον ήλιο αλλά και στη βροχή και στο κρύο…

Κι είναι αυτός ένας θυσιαστικός τρόπος ύπαρξης, γνωρίζοντας πως εάν έχασες χρήματα στο δρόμο, να δοξάσεις τον Θεό, γιατί τα προόρισε να τα βρει μια άλλη ψυχή, κι όλοι είμαστε ενωμένοι και συνδεδεμένοι κατ’ αυτόν τον τρόπο σε αυτή τη γη. Όπως εσύ χθες πήρες μια δουλειά που χρειαζόσουν πολύ και την έχασε κάποιος άλλος…

Όταν σκεπτόμαστε τόσο ενωτικά και ταπεινά για όλους και το θέλημα μας το τοποθετούμε τρίτο, με το θέλημα Του πρώτο και το όφελος του κόσμου (-του πλησίον) αμέσως μετά, τότε δοξολογούμε –όχι μόνο για τον εαυτό μας- μα για όλα τα πλάσματα και την ευημερία τους… (η οποία μπορεί και να ¨περνάει¨ μέσα από τη δική μας υστέρηση…)

νήψη, προσευχή, δοξολογία (για εμάς)

τρεις πυλώνες, τρία γιγαντιαία στηρίγματα του ανθρώπου

τρία μοναδικά «εργαλεία», αλλά και πολύ παραπάνω από αυτό…

-καταστάσεις ύπαρξης και τρόπος ζωής-

ξεκινώντας με τη νήψη...

εισάγεις τον ταλαίπωρο εαυτό σου να συνειδητοποιήσει το χάλι του

να δει τι κάνει, να «πιάσει τον εαυτό του στα πράσα» κατά την ώρα του θυμού,

του χαμού, της αγωνίας, … όλων των λογισμών, των ακράτητων επιθυμιών, των συναισθημάτων και των διαρκώς μεταβαλλόμενων ψυχικών καταστάσεων…

ίσως είναι η μεγάλη είσοδος στην πνευματική ζωή -με τη νήψη

αλλά απαραίτητη η παρουσία της και σε όλο το δρόμο…

δε θα σταματήσει ποτέ…

δε γίνεται να σταματήσει.

…για να ξεκινήσει ο ταλαίπωρος εαυτός κατόπιν, να συνομιλεί μέσω της προσευχής

ως πρόσωπο προς πρόσωπο

με τον Αιώνιο Πατέρα, τον Τριαδικό Θεό 

…κι εκεί να αλλάξουν όλα!

Και η προσευχή δε θα σταματήσει ποτέ, σε όλο το δρόμο…

ως απαραίτητη ανάσα Ζωής και Ύπαρξης…

στο άλλο βήμα, παρακάτω, θα εμφανιστεί αβίαστα η δοξολογία

καθώς η ψυχή θα αρχίσει να νοιώθει την αναξιότητα της

παράλληλα αναλογιζόμενη όλα τα δώρα που της χαρίζονται…

θα συνειδητοποιήσει βιωματικά, εν καιρώ, το μέγα έλεος Του… που μας αγαπά τόσο, παρόλη την κατάντια μας…

θα αρχίσει να νοιώθει αυτήν την απροσμέτρητη ευσπλαχνία...τη γενναιοδωρία...

Η δοξολογία την απογειώνει την ψυχή, τη ζωντανεύει, την ταπεινώνει, τη χαροποιεί

και την βάζει πλάι στον Αγαπημένο της!

μακάρι αυτή ποτέ ποτέ να μη σταματήσει, σε όλο το δρόμο….

…μα, δε θα χρειαστεί!

γιατί χαμογελώντας

'δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν'

θα ψιθυρίζει η καρδιά/ ξέρει ότι έτσι μονάχα Ζει 

κι έτσι 

αέναα ανασταίνεται! 

θα κάναμε τα πάντα...

οι άνθρωποι θα κατασκευάσουμε τα πιο απίθανα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα, φιλοσοφίες και δοξασίες, δεκάδες -ίσως εκατοντάδες- ρεύματα σκέψης για την «ορθή» διακυβέρνηση του κόσμου και τη «σωτηρία» μας, μόνο και μόνο για να μην αποδεχθούμε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο που κήρυξε ο Χριστός. Αυτός ο δρόμος πρόσφερε σε όλους το πώς να ζει ο άνθρωπος 

- αβίαστα, κατά τη φύση του, σε ενότητα και αρμονία με αυτό που είναι και μπορεί να γίνει.

Λύνει κάθε πρόβλημα με την εντολή αγαπάτε αλλήλους - με τη θυσιαστική αγάπη, την ταπεινότητα και την καλοσύνη. 

Μας ζητάει μόνο θυσία, προσφορά και αγάπη.

Δίχως απληστία και φιλαργυρία, δίχως την αυτό-δικαίωση του εγωισμού και δίχως την διάσπαση μας από την επιμονή στο ¨δικό μου¨ και στο ¨δικό σου¨, ο κόσμος γίνεται παράδεισος και οι άνθρωποι επίγειοι άγγελοι.

Μα δεν τον επιλέγουμε αυτόν το δρόμο κι αρχίζουμε τις διάφορες «δικές μας» θεωρίες –οι οποίες αποτυγχάνουν πάντοτε η μία μετά την άλλη.

...κι ακόμα ψάχνουμε και ψάχνουμε, τάχα μου απογοητευμένοι κι απελπισμένοι, κατά-βουτηγμένοι μες το φρικτό ψεύδος της απώθησης της Αλήθειας από την ίδια την αλαζονεία μας…

Ναι, ναι βασανισμένε άνθρωπε! νομίζεις ότι ξέρεις τι κάνεις ή νομίζεις ότι ψάχνεις το «σωστό» και επιμένεις να χάνεσαι αέναα και να απελπίζεσαι αέναα, μόνο και μόνο γιατί ο δρόμος -που ξέρει η καρδιά σου φυσικά και απρόσκοπτα να ακολουθεί, να ελπίζει και να ολοκληρώνεται- σε ξεβολεύει…

...και θα κάναμε τα πάντα για να μη βαδίσουμε αυτόν το δρόμο..., θα πιστέψουμε όλα τα ψέμματα.

…Γιατί αυτός ο δρόμος, ζητάει να αλλάξεις εσύ τον εαυτό σου για να ωφεληθεί ο κόσμος κι όχι να διορθωθεί ο κόσμος ώστε να ωφεληθείς κατόπιν εσύ…