Α Κορ. 13,1-13

...κρυφοκοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από την Αγάπη...

η καλοσύνη χαρίζεται

ένα δώρο που με χρήματα αποκτήθηκε

είναι το επί πλέον

δεν δίνεται επειδή περισσεύει

μα έτσι κι αλλιώς.

η καλοσύνη είναι το δώρο αυτό

δεν ζητείται επειδή περισσεύει

είναι το επί πλέον.

- χαρίζεται-

εκ του υστερήματος…

Εάν ο άνθρωπος είχε

τις τέλειες εσωτερικές

αρετές, το να τις

προσφέρει απλόχερα

θα ήταν αυτονόητο.

Μα είναι κι ο ίδιος

στερημένος

-να αισθάνεται μόνιμα αδικημένος είναι καταδικασμένος-

είναι εναντιωμένος

παραπονεμένος.

Κι από αυτό το

υστέρημα

του ζητά να δώσει

ο Κύριος.

από αυτό το ψυχικό μας υστέρημα.

Δεν είμαστε ενάρετοι

Δεν είμαστε άξιοι

αγαθού

Δεν είμαστε καν

με αγνές προθέσεις

κι ούτε καλοί.

ο συγγραφέας βάζει τον Ελεύθερο Άνθρωπο να πει

ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος

μα θέλω να το ερμηνεύσω κάπως αλλιώς

(από τις δόκιμες ερμηνείες που θα υπάρχουν)

πως τον Ελεύθερο Άνθρωπο τον χαρακτηρίζει ένα

ολοκληρωτικό δόσιμο

έχει αποδεσμευτεί –από τα δεσμά δηλαδή που τον κρατάνε-

τα πάθη,

έχει Αρετή

αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος

μπορεί να δώσει

όλον του τον εαυτό

μα δε δίνει τον οβολό του στο Χάρο

γιατί δεν αγοράζει θάνατο,

επιλέγει Ζωή!

Κι έτσι μιλάει στην καρδιά μας και ο Κύριος

μέσω των αρετών/αυτό μας λέει.

επιλέγοντας την Αρετή

επιλέγουμε τη Ζωή

κι ελευθερωνόμαστε

από το θάνατο.

στη φώτο: δύο άνθρωποι, ο ένας εξ αυτών ελεύθερος...