Ένας σκύλος
εμφανίστηκε να μαθητέψω άνθρωπος…
Κι αυτός ο σκύλος
έφυγε ξαφνικά όπως κι όταν ήρθε.
¨Αν θες να γίνεις
άνθρωπος, μεγάλωσε ένα κουτάβι¨ λέει κάπου ο ¨Ειρηνικός Πολεμιστής¨.
Ένα απροστάτευτο
πλήρως εξαρτημένο -από σένα- πλάσμα που δε γκρινιάζει, δε σε μαλώνει, δεν
παραπονιέται και μόνο δίνει δίνει δίνει.
Μαθήματα πολλά... η
υπομονή, η ευθύνη, η έννοια για την ανάγκη του άλλου, η χαρά της στιγμής!
Μάθημα πρώτο και
κύριο: Αγάπη!
…και το τελευταίο,
μάθημα κατανόησης, αποδοχής και ωριμότητας αυτήν την ώρα της σιωπής και του
αποχαιρετισμού.
υποψιάζομαι πως τα
παίρνεις κι από αλλού τα μαθήματα αυτά, μα η ανιδιοτέλεια του σκύλου είναι
πολύτιμη , αληθινά πολύτιμη σε αυτήν την τόσο ατομικιστική ζωή που ζούμε πια.
Ο σκύλος που είναι
¨παρών¨ (για τον ίδιο και για σένα) σε όσα κάνει, όποτε τα κάνει και σε
προσκαλεί να το δεις κι εσύ! Να χαρείς τη ζωή, να ζεις τώρα!
…άλλο μάθημα, η δικαιοσύνη!
- να καθυστερείς τη βόλτα και να σε περιμένει υπομονετικά, μα αν πας να τη
στερήσεις εντελώς, θα… σε μαλώσει με ένα ξεκάθαρο γάβγισμα και με το επικοινωνιακό
βλέμμα, το ισοδύναμο λέξεων!
όσο παράξενο κι αν
ακούγεται (σε όποιον δεν έχει συνυπάρξει με σκύλο, πιο πιθανό), τα σκυλιά
μιλάνε. Και όσα λένε σε κάνουν να μαθαίνεις να ακούς.
Από την καρδιά κι από την παρουσία.
Πώς αλλιώς θα
μπορέσεις να καταλάβεις τι λέει;
Και καλλιεργείς την καρδιά...την
εκλεπτύνεις να μάθει να αφουγκράζεται στη σιωπή και στην αγάπη που
ανταλλάσσεται αδιάκοπα.
Ένας σκύλος σοφός και
παιχνιδιάρης, ¨γριά σαμάνα¨ που λέει και η Λ., μια τάι γεμάτη τρυφερότητα. Μου
έδειχνε καθαρά πως ήθελε να ζήσει, της έδειχνα κι εγώ και συν-υπήρχαμε
μοναδικά.
Τώρα είναι η ώρα του αντίο.
και του ευχαριστώ.
ταούλι σε
ευχαριστώ.-
για
την αγάπη.
