στους χαλεπούς
καιρούς, αυτός και χαμογελάει και τραγουδάει και αγαπάει...
-σίγουρα κάτι
κρύβει, πέταξε κάποιος συρίζοντας με μισόκλειστα χείλη μοχθηρά
-να τον φορολογήσουμε,
να φοβηθεί, πρότειναν κάτι άλλες επιτροπές μνησικακίας και φόβου
-θα ΄χει τίποτα
ακριβό και θα το χαίρεται, καλού κακού να φάει ένα πρόστιμο, πέταξε χαιρέκακα
ένα μισοπεθαμένο γραφειοκρατικό ον κι ύστερα σωριάστηκε σε μια καρέκλα
ξεψυχισμένα
-παρακολουθήστε
τον και απομονώστε τον, μπορεί να ΄ναι τρελός, τσίριξε υστερικά η κυρία Νι. και
σειόταν ολόκληρη η πλαδαρή της -ντυμένη με μετάξια- σάρκα.
ένα χωνί ομαδικής
μιζέριας με επικάλυψη παραφροσύνης κι αυτός βλέπει παγωτά-
και χαίρεται σαν
παιδί που ακούει το παγωτατζή να φτάνει- δεν είναι νορμάλ πως να το κάνουμε...
μες τα χρόνια του
φόβου πώς αυτός, κοιτάει ψηλά και χαιρετάει τον ήλιο στητός˙ δεν αναγνωρίζει
τους αρχηγούς μας; δεν προσκυνά; δε λιώνει; κι έχει τον ήλιο πατέρα; και
τον ουρανό...τι θα κάνουμε με δαύτονα...;
-είναι απειλή,
φώναξαν όλοι μαζί
-είναι τέρας,
ακούστηκαν ξανά εν χορώ
και τα μούτρα
τους μόρφαζαν παραμορφωτικά από τη μοχθηρία και το φθόνο
τσίριζαν και
έσκουζαν και χοροπηδούσαν και ικέτευαν κάποιος να τον συμμορφώσει- να
προστατευτούν
-αδύνατον να
ζήσουμε με αυτήν την απειλή ανάμεσα μας, στρίγκλιζαν σφιγμένα φασκιωμένα μωρά
με γραβάτες και παχύσαρκα διευθυντικά προγούλια αναδεύονταν
-ένα τέρας που
δεν υπολογίζει τίποτα από την τάξη και τους νόμους μας, ένας κίνδυνος
παραβατικός
-κάποιος
επιτέλους να τον διώξει μακριά...
και γύριζαν οι
κόρες των ματιών ανάποδα από το υστερικό σοκ της βδελυγμίας και της ηθικής...και
οι γλώσσες γλύφαν χείλη ξερά από τη χρόνια δυσκοιλιότητα της ύπαρξης και της
ανυπαρξίας και της ακηδίας-
αυτός χαμογελά,
δουλεύει σφυρίζοντας και σιγοτραγουδά μόνος τα βράδια παρέα με το φεγγάρι. και
ευτυχεί. απλά/
αυτός ξυπνάει
ευχαριστώντας και χαιρετάει τον ήλιο προτού ακούσει τα πουλιά να τον χαιρετούν
κι εκείνα. και αναγνωρίζει κάθε σημάδι γύρω του.το λέει ζωή/
αυτός φροντίζει
και χαρίζει και ευγνομωνεί και εύχεται/ και κρατάει ζεστά το χέρι σου πριν καν
το απλώσεις. και δεν είναι ποτέ μακριά.είναι εδώ/
είναι πολλοί, αυτός που τραγουδά μες το φόβο των άλλων,
είναι πολλοί, αυτός που γελά με τα
δύσκολα και τραβά μπροστά, είναι πολλοί, αυτός που χαμογελά από μέσα του και αναβλύζει την αγάπη, είναι πολλοί
και είναι παντού, δεν είναι ένας/
και ο κόσμος
γεμίζει φωνές και γέλια και τραγούδι και καρδιά.
και είναι πολλοί
και γίνονται περισσότεροι, εκείνοι που τελικά ξυπνούν, κάποια μέρα, κάποια
στιγμή -και γίνεται εκείνη η στιγμή η νέα γέννηση τους και η μετέπειτα ζωή
τους, μια ευλογία για όλους τους υπόλοιπους...
είναι πολλοί κι
ας φαίνονται λίγοι, φτάνουν, αρκούν/
αλλάζει ο κόσμος
όσο πληθαίνουν, αλλάζει ο κόσμος επειδή πληθαίνουν
και το τραγούδι δυναμώνει, η καρδιά ακούγεται, το χτυποκάρδι ενώνεται με αυτό της
γης και υφαίνεται ένα αέναο δίχτυ αγάπης που τυλίγει το κάθετι...
δεν είναι κρυφό
πια, έγινε/ και είναι αλήθεια.
είμαστε πολλοί,
συναντιόμαστε και σε καλούμε να΄ρθεις/
θα μας βρεις
καθοδόν, μη διστάσεις, προχώρα, έλα˙ είμαστε έτοιμοι.
