λάθε βιώσας

η ανακαίνιση ενός σπιτιού μόνο απαρατήρητη δεν περνάει - μάστορες, μπάζα, σκόνη και κυρίως θόρυβος, συνεχής θόρυβος- χτυπήματα, γκρεμίσματα, φωνές εργαζομένων, οδηγίες κι εντολές εδώ κι εκεί, φασαρία φανερή κι ενοχλητική, χαρά κόπος και αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, την γρήγορη έκβαση των εργασιών, όλα αναμιγμένα μαζί, σε μια διαδικασία γκρεμίσματος και ανανέωσης.

Το εσωτερικό γκρέμισμα του εαυτού, το «ξε-μπάζωμα», η ανακαίνιση!, το σωτήριο άκουσμα των έσω ερειπίων, το προχώρημα στην ισοπέδωση κάθε ετοιμόρροπου τοίχου, κάθε επικίνδυνου δοκαριού που κρέμεται έτοιμο να σωριαστεί συμπαρασύροντας όλο το οικοδόμημα, η σκόνη που σηκώνεται σα νέφος από  τα κατατροπωμένα ψέματα, το αδιάκοπο σκούπισμα της σκόνης αυτής και των «μπαζών» που πέφτουν από παντού, γίνεται σιωπηλά.

Απαλά απαλά, με προσοχή, βήμα το βήμα σωριάζεται το παλιό και παίρνει τη θέση του το καινούριο. Αργά πέφτει το παλιό μα και πιο αργά χτίζεται το νέο.

Δε θα βιαστείς, εσύ ο εργάτης, καθώς τα χέρια σου τα κατευθύνει Άλλος. Θα περιμένεις να ¨ακούσεις¨ που θα βάλεις νέο αρμό να συγκολλήσεις πέτρες ξεχαρβαλωμένες, που θα ξύσεις να φανεί το κάτω κάτω στρώμα που κρύβεται και γεννάει τις «υγρασίες», που θα λειάνεις , που θα σκάψεις βαθιά, που θα βάψεις απαλά.

Σε απόλυτη σιωπή ανακαινίζεται το οικοδόμημα σου και δίχως να βιάζεται.
Δεν επείγει να κατοικήσει νέος ένοικος ώστε να επισπευτούν οι εργασίες ανοικοδόμησης. Είναι η χαρμολύπη των μπαζών και της σκόνης που του αρκεί για την ώρα. Το ξεκόλλημα, το γκρέμισμα. Αυτό που είναι το πιο σιωπηλό γκρέμισμα του κόσμου. Το γκρέμισμα του εαυτού.

Δε βιάζεται ο ένοικος, ούτε ο Μηχανικός. Χρόνια περίμενε να έρθει η απόφαση της ανακαίνισης, αέναη προσμονή μες την Υπομονή, ασκημένη στη Συγχώρεση. Ξανά και ξανά.

Με σκονισμένα χέρια, κάτω από ένα πρόσωπο βρώμικο από τα νέφη και τα μπάζα των εργασιών, ξεπροβάλουν τα φωτεινά μάτια του σιωπηλού εργάτη.

Κι ας μη δει ποτέ το σχέδιο του νέου σπιτιού, κι ας μη γνωρίσει ούτε της αυριανής μέρας τη δοθείσα εργασία, αυτός κρατάει τις μηχανές αναμμένες, τη σκούπα στο χέρι, τη χαρά στην καρδιά.

Δεν ξέρει τι θα γίνει, τη μορφή που θα πάρει, το χρώμα και το σχήμα. Μα δεν έχει καμία σημασία πως θα…. Αυτό ανήκει στο μακρινό (;) μέλλον.

Είναι καθ’ οδόν στην ανακαίνιση! γκρεμίζει για να χτίσει, μεγαλώνει τα παράθυρα, πλαταίνει τις πόρτες, μπαίνει Φως και γίνεται καινούριο.