γλυκόπικρη μου μοναξιά
πότε σε αναζητώ και πότε σε απαρνιέμαι
πότε τρέχω απ τους άλλους
πότε τρέχω καταπάνω τους
μικρή μου μοναξιά, μεγάλο μου κενό
προχωρώ εντός σου και ζαλίζομαι
κοιτώ και ξανακοιτώ την απεραντοσύνη σου
που είναι εντός μου
πώς χωρά;
βουτάω σαν τα χειμωνιάτικα σπουργίτια
από απελπισία στα νερά σου, σάμπως να πλυθώ
σάμπως να αλλάξω στοιχείο, επιλέγω το υδάτινο
από εκείνο το ξερό που φυσάει τώρα, σαν άνεμος της στέπας
να μισοκλείνεις τα μάτια από απόγνωση, μες σε όλη αυτή τη
σκόνη
-ίσως στάχτη απ’ τα καμένα-
πώς να δεις;
δαμάζω ένα άλογο, έχει έρθει κι αυτό από την στέπα εκείνη
αλήθεια, γι αυτό
ήρθε.
με διάλεξε γιατί αναγνώρισε στης ψυχής μου τον άνεμο αυτό
που θρέφει και το ίδιο
συνδεθήκαμε, λες μια πατρίδα, ξέρα στη μέση του ωκεανού
το νερό πάντα τα συναισθήματα, η ξέρα αυτό που προσκρούεις
μέσα του, μέσα σου.
αν ήμουν γεωγράφος πώς θα κατέτασσα το κλίμα μέσα μου;
μουσωνικό; ξηρό ή ημίξηρο; υποτροπικό; εύκρατο ή πολικό;
