koutsomoura dream

να βγω κι εγώ σαν το ψαρά, σαν το ΄καρέκλες-τραπέζια, καρέκλες-τραπέζια΄, να διαλαλώ το όνειρο...

΄έχω ψάρι καλοοοόόό, έχω ωραία κουτσομούρα΄, ακούγεται στη διαπασών από το μεγάφωνο ο ψαράς της Παρασκευής, έχω ένα όνειρο, έχω ένα όνειροοοοόόόό, να βγω στο μπαλκόνι να φωνάξω, ένα όνειρο έχω, ελάτε να πάρετε, ελάτε να δοκιμάσετε, είναι καλοοοοόόόό, δοκιμάστε τη γαλήνη, δοκιμάστε την αγάπη, ελάτε, ελάτε να πάρετε, η δοκιμή είναι δωρεάν – φρέσκο και σήμερα, πάντα φρέσκο το όνειρο, έρχεται στην πόρτα σας, αρπάξτε την ευκαιρία, θα περάσει για λίγο, θα φύγει, ελάτε, πλησιάστε, δε δαγκώνει, είναι το όνειρο λαχταριστό, σπαρταριστό, μόνο να σηκωθείς από κει που κάθεσαι και να΄ρθεις χρειάζεται, έλα το όνειρο το καλόόόόό, πάρε γαλήνη, πάρε ειρήνη, πάρε καλή βούληση, πάρε συμπόνοια, ήρθαν στην πόρτα σου, πάρε, πάρε.

δε στοιχίζει, δεν κοστίζει, μα και τίποτα δεν είναι δωρεάν, δώσε μίσος πάρε αγάπη, καλή συναλλαγή, έλα πάρε πάρε, δώσε μου το θυμό σου να σου δώσω γαλήνη, αποδοχή, δώσε και μίσος να πάρεις ειρήνη, πάρε χαρά -δώρο του καταστήματος, ναι, τη χαρά δεν την πληρώνετε καλέ κυρία, πάει πακέτο με τ΄άλλα. αν μπαίνω μέσα που δεν την πουλάω; όχι καλέ, πάρτε εσείς απ΄τ΄ άλλα κι έννοια μου εμένα, όνειρο πουλώώώώώώ, δώρο η χαράάάάάά.

πιστέψτε με καλέ που σας το λέω, λίγο καιρό ν΄αρχίσετε να τα χρησιμοποιείτε, εμπιστευτείτε με, θα βγάζετε και μόνοι σας χαρά, θα δείτε, λίγο λίγο στην αρχή, κάνετε καλή επιλογή, καλή επένδυση, πάρτε γαλήνη, πάρτε αγάπη, θα ξαναπεράσω την άλλη Παρασκευή να μου πείτε, θα δείτε, θα βγει η χαρά, βγαίνει πάντα, μη μου ανησυχείτε, ούτε εμένα θα χρειάζεστε σε λιγάκι -αμήν!- δοκιμάστε, δοκιμάστε, μόνο η δοκιμή θα σας πείσει, όχι να σας πιάσω πελάτες, μια βοήθεια περιπλανώμενη τυλιγμένη στις εφημερίδες. μέσα είναι τ΄όνειρο. ανοίξτε τις, ξετυλίξτε όσο χρειάζεται, είναι για σας. δικό σας είναι!

φώτο: http://cliparts.co/fisherman-cartoon

αγελάδες και φαντάσματα

βαθύς στοχασμός, όμως διορθώνεται

το σύστημα

είναι δυνατό

να σε αφήσει να λυπηθείς;

υποφέρει

να σε φέρει 

στον ίσιο δρόμο

δρόμο ανάγκης

χανόμαστε

μη σπάς την αλυσίδα

όλοι κρατιόμαστε γερά

από μια ψευδαίσθηση

μη φεύγεις

μην εγκαταλείπεις, η αλυσίδα χαλαρώνει

σπάει, το μηχάνημα διαλύεται προσωρινά

ένας κόμπος, ένα μπλοκάρισμα

ποιος ευθύνεται;

        -ακούγεται θυμωμένα-

ποιος τολμάει;

είμαστε εδώ – είσαστε εδώ

κα-τα-λά-βε-τέ-το

τέλεια μηχανήματα στη δούλεψη του τίποτα

αισχρά παραπλανημένοι οι τέλειοι

υποτάσσονται στο μηδέν

δημιουργία φαντασμάτων

πατώντας σε πόνους υπαρκτούς

έτσι κλειδώνεται η αλυσίδα

έτσι φτάνουν και σκουριάζουν τα δεσμά

πάνω μας

μέσα μας

κυνηγώντας τα φαντάσματα

καλλιεργώντας το έρημο

απέλπιδα˙

           βλασταίνει; δε βλασταίνει.

παχιές ή ισχνές οι αγελάδες ξυπνάνε

κοίταξαν κάτω –πιο κάτω δεν είχε,

κοίταξαν πάνω, ώ ωραία όνειρα!

κοίταξαν μέσα.

Είδαν- βρήκαν- κατάλαβαν

και πόνεσαν με τον πόνο το λυτρωτικό

 _*!/κλαυσίγελος της λυτρωστιγμής, ένα αααααααχχχ!~~~

ένας αναστεναγμός

βαρύς

αλλά εξερχόμενος.

τώρα ξέρεις!

αδιάφορο το από δω και μετά 

– μη σε νοιάζει

άλλα φαντάσματα κρύβει και το πρέπει

απόφυγε τα!

(θυμήσου την αμνησία σου)

δεν είσαι οικόσιτο πλέον

είσαι στο δρόμο.

φώτο: http://moviesfilmsandflix.com/2014/03/27/johns-old-school-horror-corner-they-live-1988-featuring-bubble-gum-kicking-ass-cheese-dip-and-corporate-alien-takeovers/

σ.β.

σπεύδεις βραδέως προς το φως/ κάνεις ότι μπορείς/ προσπαθείς/ κάθε στιγμή επιλογή/κάθε λεπτό/ βασανιστικό/ ήρεμα να παρατηρείς τον κουρνιαχτό/ σκόνης υπολλείματα παντού γύρω κρύωσαν ακόμη κι οι τοίχοι περιμένοντας/ τα έπιπλα σκεπασμένα και εκεί ˙είναι παλιά είναι σκονισμένα είναι εκεί, απλά καλυμμένα/ κι ανασήκωσες το σεντόνι/ πάνω εκεί κάθεσαι, αυτά τα μπράτσα αγκαλιάζουν τα χέρια σου, σε αυτά γραπώνονται και δαγκώνουν τα μαξιλάρια, σκόνη στυφή στο στόμα σου, γεύση υγρή από δεκάδες εκατοντάδων γενιές μέσα στους πόρους αυτού του υφάσματος, πλεγμένο πυκνά αδιαχώριστα, προσφερόμενο κάθισμα, κάθισες. κάτω από το σεντόνι, πάνω- λίγη η διαφορά, τη σκόνης τους τη μάζεψες, έτσι συνέβη σε κάθε αρχή. τα σημάδια από τα πόδια σου στη σκόνη του παρκέ ήταν σχεδιασμένη ήδη. μα δεν το ξερες. και καθόσουν καθόσουν αδιάφορα, ανέμελα νωχελικά κι η σκόνη σε φαγούριζε, σε τρωγε και δεν καταλάβαινες. άνοιξες ένα παράθυρο σε κάποια στιγμή, λίγο κάτι έγινε, όμως ήσουν ακόμη μες το δωμάτιο. και το παράθυρο μοιραία έκλεισε κάποια άλλη στιγμή κι όσες ριπές φρέσκου αέρα κι αν μπήκανε χάθηκαν αργά ή γρήγορα. η πνιγερή μυρωδιά ήταν πάντα εκεί. είναι πάντα εκεί. κι οι συνηθισμένες αισθήσεις δεν επαρκούν να την αντιληφθούνε. η καρδιά τα μυρίζεται αυτά μα κοιμάται υπνωτισμένη, ράθυμη κι αυτή. βαριά πνιχτή ινέρτια – ρίζωμα παλιό, στερεό. ο χρόνος τη θρέφει, τα στερεότυπα τη θρέφουν, οι ψευδαισθήσεις τη συντηρούν. Κι αυτή εκείνες. να σηκωθείς να βγεις από το δωμάτιο / περπατώντας αρχίζει να σου μυρίζει, μορφάζεις με αηδία – πως είναι δυνατόν να το ανέπνεα όλο αυτό, όλον αυτόν τον καιρό αναρωτιέσαι. Μην αναρωτιέσαι άλλο, στην πόρτα φτάσε. Βγες από εκεί αγέρωχα, σταθερά. Βάλε το δρόμο στόχο σου και συνέχισε, συνέχισε, συνέχισε. δεν ξέρω πόσο μακριά είναι ως την πόρτα, μπορεί ο δρόμος να είναι ζωντανός και να χει βούληση να μακραίνει. εσύ συνέχισε. εσυ-συνέχεια ως την πόρτα και παραπέρα. έξω.Έξω.

foto:wordpress.tokyotimes.org