Αγαπημένη μου γραφή
σου γράφω πάλι αναγνωρίζοντας πόσο μου έχεις λείψει\
η σκιά σου πλάι μου, η παρουσία σου\
μου έλειψε η ανάσα σου μέσα στην ανάσα μου, η αγκαλιά
σου\
μέγγενη που χαλαρώνει τη μέγγενη του αύριο
πρέσα που ανοίγει τα μονοπάτια του χθες
ξεσφίγγοντας το ασφυκτικό μου βάδισμα που κατευθύνεται
εκεί…., πάντα…
γεια σου αγαπημένη μου και αντίο για τώρα
θα κλείσω το γράμμα μου σύντομα μα μη θαρρείς πως τα έχω
πει όλα\
ακκίζουνε οι αράδες σου, ξεσκίζουνε οι ντροπές μου\
πώς να σε αντικρύσω τώρα που σε πρόδωσα ξανά;
πώς να σε ασπαστώ;
δε ντρέπομαι τα ματωμένα χείλη μου μα την άδεια σου
αγκαλιά\
κι είμαι εγώ που την κρατώ αδειανή\
αγαπημένη
είναι το προφασιζόμενο άλαλο νευρικό μου αποκύημα που σε
αποδιώχνει\
είναι το κάτι
μη με ρωτήσεις για αυτό το κάτι
γιατί γι αυτό γράφω, μπας και το βρω
-κι εγώ.
να ‘ρχεσαι σου ζητάω, το ‘χεις καταλάβει ήδη\
το άβουλο ζητά δεσπότη
το μουδιασμένο τσίμπημα
το ανείπωτο , εσένα
γραφή μου αγαπημένη
και σα ξυπνήσει το «ΠουΕίναι»
θα συνομιλήσει με το κάτι
και θα αγαπηθούν.
άντε. έλα
