που τελειώνει η επιπολαιότητα (βιασύνη) και αρχίζει η διαισθητική
καθοδήγηση; πως καταλαβαίνω ότι εκείνο που κάτι με ωθεί να κάνω, δεν είναι επιπόλαιη πράξη, καδοθηγούμενη από βιασύνη ή αφέλεια ή
φυγοπονία; ή υπέρμετρο ενθουσιασμό; ή όποιο άλλο κρυφό ή φανερό συναίσθημα με επηρρεάζει
και καθορίζει τις πράξεις μου;
πως θα ξέρω; πως θα είμαι βέβαιη πως η φωνή που μου
μιλάει είναι η εσωτερική μου ελεύθερη φωνή;
ξέρεις!, απαντά η –βέβαια εσωτερική σου γνώση. Ξέρεις τη
διαφορά όταν αφουγκράζεσαι με συνειδητότητα, μόλις τις εμφανίσεις και τις δυο μπροστά στο Φως. Φως εννοώντας Επίγνωση.
Σα σε σκοτεινό θάλαμο και η μία να βγαίνει το...αρνητικό. Η αυθεντική
¨φωτογραφία¨, είναι η σκέψη που θα σε καδοθηγήσει όμορφα και με ροή και θα σε
κατευθύνει στο μέλλον το δικό σου, αυτή η ¨φωτογραφία του μέλλοντος¨ έχει όλη τη
διαφορά από το αρνητικό της που σε σπρώχνει και σε αγχώνει. Το καταλαβαίνεις, μόλις με ηρεμία και επίγνωση τις
¨εμφανίσεις¨. Που; Στο φως και στην επίγνωση.
Στον πανικό και το άγχος, ναί, θα πάρεις επιπόλαιες
αποφάσεις, γιατί βιάζεται ο νους σου και γρήγορα γρήγορα επιθυμεί να πάει εκεί
που θέλει και το τώρα του φαίνεται κενό ή αδιάφορο ή ό,τι άλλο δυσάρεστο και
γιαυτό σε τραβάει απ΄το μανίκι: έ, σου φωνάζει, κάνε κάτι!!
Και έτσι κάπως ξεκινά το στρες (-ανησυχία) και η αυτο-αμφιβολία
και φυσάς και ξεφυσάς και ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο άγχος κυριαρχεί μέσα σου,
και οι στόχοι μοιάζουν άπιαστοι και μακρυνοί, και αρχίζεις να τραβάς και να
τραβάς, άτσαλα και να βιάζεσαι και να προτρέχεις και να χάνεις τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων, και να χάνεις το τώρα με όλα αυτά που έχει να σου
προσφέρει εάν το αφουγκραστείς, και είσαι σα το γεωργό που βιάζεται να μεγαλώσουν τα φυτά του να χει μια ώρα αρχύτερα παραγωγή
και τα τραβά να μεγαλώσουν και τα...ξεριζώνει.
Μές τη ροή είναι όλη η τελειότητα πραγματοποιημένη.
Μες τη φυσιολογική ελεύθερη ροή είναι το ¨μυστικό¨.
Εκεί ακούγεται η εσωτερική φωνή, εκεί ξετυλίγεται και το
μεγαλειώδες σχέδιο.
Αβίαστα.
Μαγικά.
Όμορφα.
Και με χαρά.
Τώρα!
