πάει καιρός από τότε που μπάλωσα όπως όπως τις
τρύπες που χάσκανε και ξαμολήθηκα.
δεν περίμενα
άλλο˙ αυτό είχε αποφασιστεί.
χρόνια στο
ακόνισμα. θα στόμωνε στο τέλος. γίνεται κι αυτό.
άντε να το
προλάβεις τη σωστή ώρα, προτού πάρεις συνήθειο μόνο να ακονίζεις και ξεχάσεις
να κόβεις.
ακονίζομαι να μαι
κοφτερή. το πότε θα κόψω είναι σκέτη τέχνη. μακριά πολύ που λέει κι ο
Ιπποκράτης. κι ο βίος σύντομος.
μεμέντο μόρι να
γράψω πάνω στο σκάφος, και να το ονομάσω Χαρά, να θυμάμαι.
και το θάνατο και
τη χαρά.
γιατί και τα δύο
θέλουν να τα θυμάσαι.
ακονόπετρες
σωστές.
για κάθε σκοτάδι
που αναδύεται μια χαρά αντιδυναμεί, μην το ξεχνάς αυτό ποτέ.
μα και για κάθε
γέννηση ένας θάνατος.
αυτό
υπογραμμισμένο.
τώρα τι κάνεις
στο ενδιάμεσο, είναι τέχνη μα
κατάντησε.
τέχνη να
ισορροπείς συνεχώς το σκοτάδι με το
φως
τέχνη να
στερείσαι χαμογελώντας, να αντέχεις ελπίζοντας, να χάνεις κερδισμένος, να
κερδίζεις αφημένος...
πρωτάκια στο
σχολείο της ζωής μαθαίνουμε λάθος αλφαβήτα για να μη μιλήσουμε ποτέ σωστά τη
γλώσσα αυτού του κόσμου
που μας θέλει
μαχητές
ελπιδοφόρους
συμπονετικούς
σε ειρήνη.
αναλφάβητοι
τραυλίζουμε ακαταλαβίστικες κραυγές, προς όλους κι όλα
και περιμένουμε
το απολυτήριο διακαώς
μαθητεύοντας
μονίμως μεταξεταστέοι
και να περνάμε
στο τσακ
με την ψυχή στο
στόμα
για να
αποφοιτήσουμε χειρότερα αγράμματοι
της
λούφας και της λαμογιάς
-πως να τη
σκαντζάρουμε ευκόλως και παρτακικώς-
να τα
διαπιστευτήρια μας.
γλυστρώντας και
ξεγλυστρώντας ανάμεσα
κάπου εκεί γλυστράει και χάνεται κι η ανθρωπιά
και το αποτέλεσμα το ίδιο,
λες και θα
ξεγελάσουμε κανέναν...
έτσι κι αλλιώς το
απολυτήριο το παίρνεις
θες δε θες.
πάρ΄ τη γενναία στροφή
και δε θα γράφει πάνω ¨άλλος ένας¨
μα ¨αυτός ο
ίδιος¨.
