ένα απέραντο ορφανοτροφείο ο πλανήτης…
κι εμείς τα έρμα ορφανά, χαμένα, μπουσουλάμε εδώ κι εκεί
ψάχνοντας εναγωνίως τον Πατέρα μας…
και πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, δίχως να αναγνωρίσουμε
την αμοιβαία ορφάνια μας…
δίχως να δούμε την τόση μας ομοιότητα, τα τόσα κοινά
παθήματά μας…
μα και δίχως να ανοίγουμε τα μάτια μας, να αναγνωρίσουμε
αυτό ακριβώς το χάσκον τραύμα μας…
αιμορραγεί ορφανή η ψυχή μας κι άντε να μιλήσεις σε
κανέναν για Θεό, να σε κοιτάξει σα να είσαι από άλλο πλανήτη…
κι όμως σε αυτόν εδώ τον πλανήτη ήρθαν όλες οι ψυχές να
βρουν/
και ψάχνουν, αλλά δεν το ξέρουν οι περισσότερες/ Ποιόν
ψάχνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου