είμαι τόσο αδύναμη, φοβισμένη, ανασφαλής
τόσο τρομαγμένη μπρος στη θέα του έρωτα
που -νοιώθω πως- κόντρα σε κάθε λογική ανάλυση και σκέψη
παραδίνομαι ολότελα στην ανημποριά αυτή
στο μυστήριο, στο χάος, στο αβέβαιο
άοπλη κι απροετοίμαστη, ταπεινωμένη και δίχως πανοπλία
και
ακριβώς η παράδοση αυτή με γεμίζει δύναμη, με οπλίζει, με
κρατά.
δίχως δίχτυ ασφαλείας, βαδίζοντας καταπάνω σε αυτά που
πονούν
ξεσκεπάζεις, ρίχνεις φως στα κίνητρα και στους φόβους
σου, ξεγυμνώνεις τα
«αγαπητικά σου συμβόλαια», τις συμφωνίες που κάνεις εσύ ο ίδιος για να αποδεχτείς να παίξεις το παιχνίδι της αγάπης
για να σου επιτρέψεις να πονέσεις αν χρειαστεί.
αδυναμία και ταπείνωση.
η ίδια αυτή η ταπείνωση που ψιθυρίζει το όνομα της αγάπης
και δειλά δειλά καταδεικνύει το αξιοκατάκτητο ψηλό της μετερίζι
έναντι των ψεύτικων κατακτήσεων, των βεβαιώσεων που θέλει
ο εγωισμός
η παράδοση σε κάτι που σε υπερβαίνει εξωφρενικά και δε
γίνεται να ορίσεις
να σκαρφαλώνεις στο μετερίζι αυτό σαν αετοφωλιά
και κυριολεκτικά να κινδυνεύεις στιγμή τη στιγμή να
γκρεμοτσακιστείς
αψηφώντας την άβυσσο που παραμονεύει
γιατί ξέρεις πια , ύστερα από τόσες και τόσες πλάνες
είναι άλλος και μεγαλύτερος ο κίνδυνος,
αυτός που φωλιάζει ναρκισσιστικά κι αυτάρεσκα μέσα σου
σαν ένα τεράστιο στόμα που γυρεύει να σε καταπιεί, να σε γεμίσει θέλω
και παράπονα, να θρέψει τον εγωισμό, την αλαζονεία,
τη
μάταιη «νίκη» πάνω στον άλλο
αυτό το βάραθρο που θα σε καταπιεί τελικά, αυτός ο γκρεμός
που θα σου στερήσει
την αγάπη -και την ελευθερία που μόνο η αγάπη φέρνει.
η αδυναμία,
που δε γυρεύει να δει έργα και επιθυμίες ικανοποιημένες
για να εφησυχαστεί
μα, πιο πλατιά καρδιά, που να χωράει κι άλλα, καινούργια
και πιο δύσκολα
αυτή σε ωθεί να σκαρφαλώσεις κι άλλο και πιο ψηλά,
να συνεχίσεις.
αφουγκράζομαι αυτήν την αδυναμία και με γεμίζει θάρρος
γιατί θυσιάζεται, όχι πια από την αγωνιώδη αναζήτηση της αποδοχής
και της σαγήνης του άλλου
μα από την απίστευτη παραδοχή, πως έτσι είναι.
αγάπη και θυσία χέρι χέρι.
άνοιγμα, πλάτεμα, άφημα
κόντρα στον έλεγχο και στην αυτοδικαίωση του εγωισμού που
θέλει αποδείξεις
κόντρα στην κυριαρχία επί του άλλου, ή στην ψευδαίσθηση
ότι τάχα αυτό γίνεται.
ναι, η αδυναμία κι ο φόβος που αναγνωρίζεται γεννά τη
δύναμη!
η θυσία που δεν αποσκοπεί σε ανταπόδοση μα είναι στάση
ζωής, προσφέρει λύτρωση!
κι έτσι ο τελευταίος γίνεται πρώτος –μα όχι για να γίνει πρώτος.
μα γιατί έτσι ορίζουν οι νόμοι που φτιάχτηκε ο άνθρωπος.
η μ. βαμβουνάκη λέει «έχεις μονάχα εκείνο που δίνεις»
κι αν δίνεις αγάπη και χώρο, σεβασμό και συμπόνια;
δε σημαίνει ότι τα έχεις ήδη για να μπορείς να τα δώσεις;
κι ενώ τα… γυρεύεις στο άλλο πρόσωπο, είναι ακριβώς εκεί,
μέσα σου που
πηγάζουν και περιμένουν εσύ να τα ενεργοποιήσεις –δίνοντας
τα, προσφέροντας τα-
κι έτσι να σε κατακλύσουν…
από τα μέσα προς τα έξω θρέφονται τα συναισθήματα της αγάπης
πόσο πια ακόμα θα γυρεύουμε στον άλλο αυτό που μας λείπει
εμάς;
