Π.Ο.Π.

Η Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης, κοινώς Π.Ο.Π έχει ενδιαφέρον να τη δεις σαν ιδέα γενικότερα...Γιατί θα μπορούσε να ισχύει για πληθώρα άλλων ΄πραγμάτων΄, όχι μόνο τροφίμων. Στα τρόφιμα μπορούμε να επιλέξουμε εάν θέλουμε, τη φάβα Σαντορίνης, το κατίκι Δομοκού, τη γραβιέρα Νάξου και πάει λέγοντας... Όλα αυτά τα προϊόντα προέρχονται από ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο και για τους γνωστούς λόγους διασφάλισης ποιότητας και τεχνογνωσίας, δεν είναι ίδιο εάν έχει φτιαχτεί λ.χ. στην άλλη άκρη της υφηλίου ή με άλλα υλικά...

~Επεκτείνοντας την ιδέα Π.Ο.Π και σε κάτι άλλο, όχι τρόφιμο αλλά σίγουρα προϊόν...

Αν πάρουμε το παράδειγμα των ¨δελτίων ειδήσεων¨ και θεωρήσουμε πως η αυθεντική ενημέρωση επικαιρότητας θα έπρεπε να προέρχεται από τον τόπο της Αλήθειας και της Ειλικρίνειας, φτιαγμένη από Αληθινά Γεγονότα, σεβόμενη την Καθαρότητα του προϊόντος και την αποφυγή της Μετάλλαξης ... τότε ένα πραγματικό δελτίο ειδήσεων θα είχε και την ένδειξη Π.Ο.Π Αλήθειας δίπλα στον τίτλο του να ξέρουμε κι εμείς οι υπόλοιποι τι να περιμένουμε, αντί του αντίστοιχου-ας πούμε- ¨Τύπου Δελτίο Ειδήσεων¨ ή ¨Απομίμηση Ειδήσεων¨ ή ¨Υποκατάστατο Ενημέρωσης¨ που μας προσφέρουν απλόχερα...

Θα είχες την επιλογή τι να παρακολουθήσεις, θα διάλεγες!

Ειδήσεις Π.Ο.Π ή ¨Τύπου Ειδήσεις¨. Για φαντάσου; Εσύ τι θα διάλεγες;

Εσύ τι διαλέγεις...;

ω.

αν με κόψεις κάθετα σαν το κούτσουρο δεν έχω γραμμές να καταλάβεις πόσο χρονώ είμαι

θα βρείς σελίδες και σελίδες και βιβλία

στοιβαγμένα παχτωμένα

το να δίπλα στ άλλο να με θρέφουν με το μελάνι τους

κι έχω κρυφό μυστικό μου όπλο

το αίμα της σουπιάς αίμα μου

τόμοι, επιφυλλίδες, δοκίμια, περιοδικά

αφήσαν το σημάδι τους

και το χω γω κρυφό

πριόνισε με ξυλοκόπε

από ξύλο είμαι

εύκαμπτο χάρτινο λεπτό

μια βελανιδιά στητή

όλη από χαρτί

και στίγματα

μαύρα

τα φύλλα μου

φορές φορές τα ρίχνω

δε με προστατεύουν από το ψύχος έτσι κι αλλιώς

απ΄τις ρίζες γίνηκε η δουλειά

καιρό τώρα

και δεν μπορώ να ζεσταθώ με τίποτα

καλοσύνη σας που προσπαθείτε˙

το ίδιο στεγνό, στητό, μαύρο και λευκό

παραμένω

μές τις εποχές

ρίχνω τη σκιά μου

έχω φώς

-δύο ωμέγα ανάμεσα σε τέσσερα γράμματα όλα όλα, θησαυρός –

και σκύβω να το δω

σαν ξεκλειδώνονται νότες, λέξεις, σύννεφα, πουλιά,

όποιος περάσει

το στητό χάρτινο κορμί μου ακούει...

αναμεταξύ γης και ουρανό

υπάρχω εγώ

με έφερε ο άνεμος

δεν είμαι από δω...

η καθετοποίηση της ελληνικής οικογενειακής παραγωγής*

τρεις όροφοι απάνω σ΄άλλο στεναγμοί

ο ένας στα μπετά, το ¨ανεπρόκοπο¨παιδί που δεν το τελείωσε

ή ο απάντρευτος

ή τελειώσαν τα λεφτά της επιδότησης για το τίποτα

στο τίποτα

ανούσιο χτίσιμο γκρεμίσματος συνειδήσεων

και αυτοδιάθεσης

παιδιών και γονιών

το πρέπει χύθηκε στα θεμέλια

από κει σκάει πρώτη η σκουριά

και μυρίζει

καθήκον και υποταγή

άρνηση εαυτού

ανωμαλία

η ελληνική οικογένεια

όλη όλη χωράει σε ένα τριώροφο μισογιαπί

κακά χαλάσματα, μούχλα, υγρασία, κακοτοπιά

ένα σπασμένο γυαλί εδώ

ένα πλακάκι εκεί, αντί για κεραμίδι

να μας θυμίζει την ασφάλεια που είναι γλυστερή και γλυστράει

όλο γλυστράει

και φεύγει˙

ρίξτε λίγο ακόμη μπετό

φτιάξτε ένα στηθαίο

να στηρίξει μάταια ό,τι πιο εφήμερο κόντρα στο καιρό

-αλλάζει ο καιρός-

και το στηθαίο εκεί

ατέρμονη πληγή στη γή, που το κατακτά σιγά σιγά με ξυνίδες

αυτές θα νικήσουν έτσι κι αλλιώς

γιατί αυτές φυτρώνουν με αλήθεια

την αλήθεια τους.

μια ραχοκοκκαλιά οικογένειας σε κάθε χωριό, σε κάθε δρόμο, σε κάθε στενό

μια κακοτεχνία

σκολίωση, κύφωση και κήλες

πολλές κήλες

έτοιμες να σκάσουν στα μούτρα σου

πονάνε και μουδιάζουν τα άκρα

κι είναι πάντα εκεί

θα σκάσουν; δε θα σκάσουν; πότε και πώς...;

σου κληροδότησαν γεννοδοτημένη κουτσαμάρα

σούρνοντας το ποδάρι σου και λέγοντας κι ευχαριστώ,

ε, δεν έσκασε κιόλας!

κι η κουτσαμάρα εκεί,

ανημποριά,

αδράνεια,

μιζέρια. μιζέρια. μιζέρια.

ένα κακοσαραβαλιασμένο μπετο-τσιμεντένιο κατόρθωμα

κοίτα ο γονιός τι έφτιαξε

τοτέμ. λατρέψτε το!

ταφικό μνημείο δημιουργικότητας˙

τι λέει ο καλλιτέχνης -

ξέγραψε τα όλα και κοίτα τη δουλειά σου,

η χαρά πέθανε πριν γεννηθούμε εμείς

δεν τη προλάβαμε

ούτε το χρώμα των μαλλιών της δε συγκράτησε κανείς

κάποιος είπε πως ήταν κατακόκκινα, φωτεινά στον ήλιο, χάλκινα λαμπρά.

τώρα είμαστε χωρίς χαρά

και χτίζουμε τάφους

αυτό μας έμαθαν οι προηγούμενοι

αυτό κατάλαβαν κι αυτοί απ΄τη δική τους τη ζωή

αυτό σας διδάξαμε.

τάφους.

παντού τάφους εν ζωή

να θάψετε τα όνειρα σας

που ήταν μεγάλα και δε χωράγανε αλλού.

με τάφους γέμισανε οι διαθήκες

έτσι που ο πεθαμένος σίγουρος αποχαιρετά

αυτοί που μένουν δε του μοιάζουν και λίγο,

όπως πάνω έτσι και κάτω,

σιγομουρμουρά απομακρύνοντας.

χαμογέλασε ικανοποιημένος κάποιος πρόσεξε λίγο πριν το καπάκι -

δε χάνει και πολλά!

οι πεθαμένοι ζωντανοί, αρπάζουν τη μοναδική ευκαιρία του τριώροφου τάφου

και σπεύδουν να υλοποιήσουν το μεγαλειώδες όραμα του αποθανόντα˙

¨ωδή στη μιζέρια για δυο πνευστά και ένα έγχορδο¨ σε μείζονα...

με δάκρυα στα μάτια (κάποιος υπονόησε πως δεν ήταν για τον πεθαμένο αλλά για τους ίδιους)

ανεβαίνουν στο βάθρο να παραλάβουν τα εύσημα.

είναι οι άσωτοι και τώρα ξαναγυρίσαν σπίτι.

 *η φώτο είναι από το www.spitoskylo.gr. δεν έχει τριώροφο αλλά αναμένεται...