πόσο εύκολο να μπλεχτείς στα δίχτυα του «μου»
το σπίτι μου, ο τοίχος μου, ο κήπος μου, η θάλασσα μου
κι ας μη σκεφτώ καν τα άλλα, τα μεγαλύτερα μου που
κρατάμε,
κανονικές μυλόπετρες μες το νου, αλέθουν κάθε τι
ανθρώπινο και αξιοπρεπές
συνθλίβουν τα μου ότι πιο πολύτιμο μας δόθηκε, σε εμάς
τους ανθρώπους
-την αίσθηση της ενότητας-
την αναμεταξύ μας αλλά και με Όλα
προπάντων με την Αγάπη.
τριγυρνάμε αναζητώντας γαλήνη κι ένωση, γυρεύουμε ειρήνη!
μα πώς να βρεις ειρήνη σαν οπλίζεις μου σα σφαίρες και
πυροβολείς αδιάκριτα
τον κόσμο όλο
ένα περβόλι μου κι εμείς τα ποτίζουμε κάθε ώρα και
κάθε στιγμή
φοβισμένοι και ταμπουρωμένοι, πίσω από τον αγκαθωτό
φράχτη που καλλιεργούμε
θρέφοντας την ίδια
αυτή την αποξένωση που λαχταράμε να αποδιώξουμε
κάθε σπόρος μια επιλογή κι εμείς με τα μου, σπέρνουμε τ΄αέναα
μίση
νομίζοντας φοβούμενοι πως τα μου αυτά, μας προστατεύουν
ή ακόμα χειρότερα,
μας ορίζουν
άξιους.
κι αντί να είναι τα ζιζάνια του περβολιού τα μου, που
πασχίζουμε να ξεπαστρέψουμε
γίναν δέντρα θεριά, γίναν πελώρια κι οι καρποί τους
μασιούνται αργά κερνώντας μας φαρμάκι
που γλυκό το νομίζουμε
κι έτσι καταπίνεται.
περβόλι ο κόσμος κι εμείς απάνω του σκάβουμε και
σπέρνουμε και ποτίζουμε
μου
κι ίσως μια λέξη μόνο να χρειάζεται αληθινά το μου
κι αυτή να δίνει γεύση άλλη στους καρπούς του περβολιού
ίσως, λέω ίσως
σαν αναλογιστούμε ο χρόνος πού μας σέρνει
και πόσος λίγος είναι για να μάθουμε Αγάπη
για να δίνουμε Αγάπη
για να ζούμε στην Αγάπη
ίσως, λέω ίσως
να ‘πρεπε πιο
συχνά
να λέμε
ο θα-να-τός-μου.
και με ένα μου, χάνονται όλα τ’ άλλα.
