οι πρωινές
σκέψεις πολλές φορές είναι οι καλύτερες. ή οι ΄χειρότερες΄με την έννοια του:
ό,τι σκέφτεσαι έντονα ξεκινώντας την ημέρα σου συνήθως σε ακολουθεί καθ΄όλη τη
διάρκεια της μέρας και δημιουργεί το πως θα κυλήσει η αίσθηση της...
Κι εννοώ η
αίσθηση της, αναφερόμενη στο πως θα νιώσουμε, πως θα αντιδράσουμε, πως θα
επιλέξουμε εντέλει το κάθε μεμονωμένο συμβάν μες τη μέρα να το δούμε˙ ήρεμα; αισιόδοξα; με έκρηξη;
συναισθηματικά φορτισμένα; με παράπονο; γκρίνια;....και πάει λέγοντας...
Δεν αναφέρομαι
–και το τονίζω- δεν αναφέρομαι στην αισιοδοξία του τύπου¨ναι μωρέ, όλα καλά,
τέλεια¨και μέεεεσα το κεφάλι κι άλλο στην άμμο με τις άλλες στρουθοκάμηλους.
Όχι, όχι. Η πολύχρονη προσωπική μου ταλαιπωρία(!) μου απέδειξε περίτρανα πως όταν
αντιμετωπίζεις μία σύγκρουση- ένα τρακάρισμα ας πούμε έτσι, είναι σα να παρατάς
το αυτοκίνητο σου στη μέση του δρόμου και να αρχίσεις να τρέχεις προς την
αντίθετη κατεύθυνση. Ναι, πας στο άαααλλο άκρο. Κι αυτό ακριβώς κάνει το
ευαίσθητο και ύπουλο μυαλουδάκι μας. Κατεβάζει κάτι κουρτίνες να!, σε τοποθετεί
καταμεσής της πλάνης πως όλα είναι καλά γιατί ¨πρέπει¨ να είναι καλά και, από
δω παν κι άλλοι...Κι αυτά τα υπογράφω με όλη μου τη συνείδηση, ως
στρουθοκάμηλος μακρινών αποστάσεων, γιατί έχω γράψει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα
με το κεφάλι χωμένο-νομίζοντας πως έτσι
πράττεις ορθά, αυτός είναι ο τρόπος που σε πάει στην άλλη, τη φωτεινή πλευρά.
Αμ δε!
Ούτε και το να κάθεσαι,
βεβαίως βεβαίως και να ανακυκλώνεις τη δυστυχία σου, κάνοντας κύκλους γύρω από
μια καψαλισμένη ουρά, κοιτώντας τη, παράγοντας αρνητισμό, αρνητισμό,
αρνητισμό...
Αναφέρομαι στην
ηρεμία.
Μόνο (χωρίς να
θέλω να ακουστώ δογματική), ΄κοιτώντας΄το κάθε συμβάν, σκέψη, συναίσθημα ή
όποιο άλλο εξωτερικό –κι εσωτερικό, ερέθισμα με ηρεμία, μόνο έτσι μπορείς να
είσαι σίγουρος πως ξέρεις τι γίνεται,
καταλαβαίνεις, συνειδητά...
Δεν έρχεται ο
κάθε άσχετος σου πετάει μια κουβέντα και πλακώνεστε στις μπουνιές – ή
αντίστοιχα κλείνεσαι κάπου και πας να κλάψεις...
Χωρίς να εννοώ σε
καμία περίπτωση πως τα όποια συναισθήματα που βγαίνουν πρέπει να καταπιέζονται.
Όχι. Αλλά όταν ένας άγρυπνος κι ήρεμος νους είναι εκεί, παρών, όλα φωτίζονται
με το δικό σου φως. Βλέπεις τι
γίνεται, είσαι ήρεμος μέσα σε ό,τι προέκυψε ώστε να αναρωτηθείς ήσυχα μες στο
μυαλό σου: το θέλω τώρα αυτό;, με ενοχλεί πραγματικά;, είναι απαραίτητο να
αντιδράσω έτσι όπως μου ΄ρχεται αυτόματα ή αυτό το ¨αυτόματο¨ ξέρω που καταλήγει και τι κάνει - είναι μία απ΄τα ίδια και δε με πάει
πουθενά;
¨Για να δοκιμάσω
ηρεμία¨, σου λέει λοιπόν ο νους και τότε γίνεται το απίστευτο.
Αυτό που
΄συμβαίνει΄(τσακωμός, νεύρα, θυμός) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ φεύγει, διαλύεται, σα να μην
υπάρχει ή υπήρξε ποτέ και τότε καταλαβαίνεις πως για κάθε συμβάν, γεγονός ή
΄ατυχία΄ είσαι κι εσύ κομμάτι της αλυσίδας που του δίνει μάκρος και συνέχεια...Χέρι
με χέρι με όλους τους άλλους γύρω μας, (μαζί και με αυτούς που κατηγορούμε και
καυτηριάζουμε επικριτικά), όλοι μαζί στην ίδια αλυσίδα, να παράγουμε θυμό και
οργή και αντίδραση με αρνητισμό, χέρι με χέρι, κρίκο τον κρίκο, δίνοντας κι
άλλο μάκρος κι άλλη συνέχεια...
Δες τη θέση σου
σε αυτή την αδιάκοπη αλυσίδα που συνεχίζεται και συνεχίζεται και αποφάσισε να
δοκιμάσεις να σταθείς ήρεμα εδώ που είσαι, όπως
είσαι και να κοιτάξεις – να αναρωτηθείς: τι θα δώσω στον επόμενο στη σειρά στην
αλυσίδα;
