δεν είναι οι λέξεις ή οι φράσεις
δεν είναι καν οι εικόνες που φτιάχνεις στο μυαλό σου
καθώς ακούς τις λέξεις
και διαβάζεις τις φράσεις
το νοιώθει ο καθένας, σε κάποια στιγμή όλοι το νοιώσαμε
κι αυτό αναζητούμε γυρεύοντας να το ξανανιώσουμε
το απαλό γρατζούνισμα του στίχου
που γδέρνει επιμελώς την καστρόπορτα της καρδιάς μας
χτυπάει επίμονα, είναι απέξω και δε φεύγει
εκτός και του ανοίξουμε, οικειοθελώς
είναι το τακ τακ τακ όλο το βράδυ στον επτασφράγιστο μας θώρακα
που κωφεύει και δεν ανοίγει, μα θα ανοίξει
όλοι ανοίγουν σε κάποιο σημείο
και τότε ο στίχος μπαίνει μέσα
για να γίνει ο κύριος του κάστρου μας
η ποίηση γεννά στίχους κι αυτοί τρυπώνουν στα απόρθητα μας
και δεν είναι ούτε οι λέξεις ούτε οι φράσεις τους που
άνοιξαν τις πύλες
ούτε καν οι εικόνες που κουβαλούν κι εναποθέτουν εμπρός μας
κάτω ακριβώς απ’ τα τείχη μας
οι φρουροί δεν κοιτούν, το κάστρο δεν κοιτά, δεν
ανοίγει ακόμα
βλέπει μόνο έναν ύποπτο δούρειο ίππο
ο στίχος μένει απέξω ακόμη
και περιμένει να μπει
μπαίνει πότε; σαν τον κοιτάξεις κατάματα
του χαρίσεις μάτια και αυτιά και παρουσία
του χαρίσεις χρόνο να έρθει, τόπο να απλωθεί, να πραγματωθεί
τότε μπαίνει ο
στίχος, τότε σε αναμετρά η ποίηση
τι οικοδεσπότης
είσαι
και μόνο με τα συναισθήματα
αντί γλυκό και φαγητό, ύπνο και περιποιήσεις
εσύ του χαρίσεις
την πιο κρυφή σου κάμαρα
κι εκεί τον καλέσεις να μπει, να μείνει, να απλωθεί, να
γνωρίσει
τότε κέρδισες από το πέρασμα του επισκέπτη αυτού
κι από τη διαμονή του
μες τις κρυφές σου κάμαρες
και πίσω από τα τείχη
μόνο με τα συναισθήματα
μαζί θησαυροφυλάκιο και κλειδί - βρίσκεις -
το κάστρο
που ακόμα δε γνώρισες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου