φοράω πρόσωπα διανύω ζωές
ντύνομαι σώματα και σχήματα, αλλάζω
μες τη σιωπή ακούω αυτά που θέλω να ακούσω και καρδιοχτυπώ
το δέρμα σφραγίζει τον παλμό, η ανάσα την αναστάτωση
κάθε που ακροπατώ μεταξύ ήχων και της απουσίας των
μυρίζει το χώμα στις πρώτες ψιχάλες, δε θέλει βροχή για να μοσχοβολήσει,
μόνο ψιχάλες
αφαιρώ από τη μέρα τους ήχους και τις λέξεις, τα ανθρώπινα
μένουν τα πουλιά κι ο αέρας, μένει η θάλασσα, μένει η βροχή, ζώα
κρατάω τους ήχους αυτούς, ενσωματώνομαι
καθώς σπάζει με κρότο ένα γερό κλαδί ακούω το κλάμα, ακούω την κραυγή
φτήνυναν τα λόγια και τα κλάματα τα ανθρώπινα, κατάντησαν
παντού μια ισοπέδωση, λίγο δράμα, πολύ δράμα, το ίδιο
νεύρα και θυμός,
που πήγαν τα υπόλοιπα συναισθήματα…;
πιέζω εδώ και πονάς αλλού, κλαις ενώ βαδίζεις μπροστά και χαμογελάς στις στάσεις,
έτσι έπρεπε να ‘ναι;
κάποτε σου πιασα το χέρι, το θυμάσαι; με κοίταξες με τρόμο για τα επόμενα βήματα που θα ‘ρχονταν
μα
το κράτημα του χεριού δεν το μέτρησες.
έτσι γίνεται πάντα
κοιτάς το λουλούδι
λαχταράς το λουλούδι
σα κόψεις το λουλούδι
το χεις ήδη ξεχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου