των κόσμων τη
μαγεία ακόμα νοσταλγώ
να μπούμε με
βουτιά, κατάδυση
και πάλι
να μη στεγνώνει
το χαμόγελο της ψυχής
βουτιά ολάκερη
φως
αδράχνω τα σήματα
και προχωρώ
βαθύτερα
κατάδυση
στο φώς
είναι τόσο
ξαφνικό
είναι μαγικό!
να φέρνει εμπρός
μου ο κόσμος μου τον κόσμο που αγαπώ
ένα να γίνονται
σφιχτά
κόσμημα καθαρό
κρατώ και γίνεται
γιορτή
στα στήθη το φορώ
στα φρύδια
αναμεσό
χλωμό/ δύει ένα
φεγγάρι
γεννιέται ΄νας
αυγερινός
κι ο ήλιος
είν΄μπροστάρης
δεν καίει μα μόνο
λαχταρά
στη δίνη να
σ΄αρπάξει
δεν κλαίει μα με
λυγμό -νερό
το δώρο του σου
δίνει
κάθισε παιδί μου
, ξεκουράσου
η αγκαλιά σου
αχτινοβολεί
φέγγος, όνειρο,
θαλπωρή
χρώμα στο βυθό
α που καταδυθώ
κι ό, τι μένει
πίσω μου
δένει το
μπροστινό.
κι ας επιπλέει
στον αφρό
το βότσαλο το
ζει,
το λέει αδελφό.
τ΄αγαπώ.
φώτο: culturalsymbolism.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου