Άγω στο παν...

σου προσφέρω ζωή, σου άφθονα χτίζω, σου χω φτιάξει τα πάντα να διαλέγεις εσύ!

στα χέρια σου είναι αφημένη η επιλογή, εσύ και μόνο εσύ θα πεις ποιο δρόμο θα κατέβεις.

ζήτα μου να σε κρατώ και θα ΄ρθω, ζήτα μου βοήθεια και αμέσως εισακούεσαι.

μα μη μου καταλογίζεις την αποτυχία σου και το κακό, γιατί όπου δεν καλέστηκα δεν ήρθα

κι είναι οι δικές σου οι πράξεις, οι σκέψεις, οι επιλογές

για δες καλά, για θυμήσου!

μόνος νόμισες, χα! περήφανα, πως θα πορευτείς, μόνος να τα καταφέρνεις

με σχέδια πολύπλοκα και λογικά

και ξέχασες την προσευχή

δε με κάλεσες

και δεν ήμουν δίπλα σου

όχι γιατί δεν ήθελα

μα γιατί εσύ το διάλεξες

και σέβομαι τόσο την επιλογή σου

όσο κι αν βλέπω τα επερχόμενα σου λάθη

σέβομαι και αγαπώ ό,τι κάνεις, και στο κακό που πας

μονάχα να το σεβαστώ μπορώ

και να επιθυμώ να με καλέσεις πάλι

κι αμέσως να ΄ρθω

πάντα.

σε κάναν να πιστέψεις πως είναι η τιμωρία μου, τα δεινά σου

μα δεν είναι έτσι

γιατί εσύ τα διάλεξες και συνεχίζεις να τα διαλέγεις

ατέρμονα μες στην ασυνειδησία σου

μπλέκεσαι και πονάς και δεν καταλαβαίνεις το πως

κι είναι τόσο δίπλα σου και παντού τα χέρια να πιαστείς!

μόνο να το ζητήσεις και έρχεται

μόνο να το θελήσεις, θερμά, αληθινά,δυνατά

ν΄ανοίξεις την καρδιά σου προς το Φως

να ΄ρθει,

να σε γεμίσει, να σε φωτίσει, να δεις

το μαγικό χορό της Θείας Σοφίας και Αγάπης

να καταλάβεις

πόσο είναι ο φυσικός σου δρόμος αυτός

πόσο όμορφος, πόσο παραδεισένιος!

τα δεινά υποχωρούν και οι δοκιμασίες τώρα αλλάζουν˙

γιατί τώρα ξέρεις, τώρα είδες, τώρα κατάλαβες

πως μόνος δεν είσαι μέσα εδώ και κόλαση δεν είναι άμα δεν την κάνεις

είναι Χάρις και Αρμονία και Χαρά και είναι Αγάπη

κι όλα τα δώρα τόσο κοντά, φτάνει με την καρδιά σου

να αναζητήσεις, να εμπιστευτείς...

κι είναι τα λόγια φτωχά να περιγράψουν

το μεγαλείο της Ευφυίας που σε αγκαλιάζει,

είναι λίγα για να πουν,

μα πιστέψτε με πέρα από τα λόγια

γιατί ταπεινά κι εγώ ζητώ και έρχεται

και σας μιλώ πως έζησα και ζω τη Θεία Χάρι

αλλιώς πως να πω για το Θαύμα Αυτό

μόνο να το νοιώσεις, μόνο να δεις

κι ευθύς θα καταλάβεις

τον παράδεισο εδώ

το Θαύμα, την Αγάπη, τη Χαρά, κάθε λεπτό

πιστέψτε το πως έρχεται

πιστέψτε με, το ζω!

ακόμα Άνοιξη

η αγάπη τι είναι η αγάπη πως ορίζεται σ ένα κόσμο τεχνοκρατικό

κι αντρικό; πως ποδοπατείται η αγάπη, πως ξεσκίζεται, πως στρεβλή εξαϋλώνεται

και τρέχει ξεμαλλιασμένη με το στήθος της γυμνό κι έντρομα μάτια να ξεφύγει από μας

τι της κάναμε, τι της κάνουμε;

πόσο μακριά είν η αλήθεια και γιατί;

να μη ρωτάω γιατί, θυμάμαι πάλι˙ η απάντηση είναι στο πώς

και ψάξε να βρεις τρόπο

τρόπο να γνωριστείς απ την αρχή

τρόπο να σβήσεις τις πληγές- δικές σου ή αλλοτινές

ψάξε τρόπο να ξεγράψεις τις εντολές που μπήκαν σα σε σκυλί

ψάξε να βρεις τρόπο να βρεις αυτό το ραβασάκι της άνοιξης στην τσέπη σου που λέει κι ο Ρίτσος, άντε, βγες και ψάχνε

και δεν το λέω με θυμό, μα λίγο λίγο αγανάκτηση για το τόσο ξεμάλλιασμα που της γίνηκε πια

για το τόσο κακό.

κι υπάρχει καθρέπτης για τον καθένα να κοιταχτεί

και να ρωτήσει, πώς;

πώς να την ξαναβρούμε, πώς η συνομιλία να γίνει νεογέννητη, δίχως βάρος

δίχως λέξεις, δίχως σκοπό

βλέπω την σκιά,

που είναι το σώμα;

βρες το σώμα που ρίχνει τη σκιά

κι απελευθερώσου από δαύτο

βρες την αιτία που ρίχνει τη σκέψη και ξήλωσε τη

βρες το σκοπό που σκιάζει το τώρα μας και ξέρε.

σαν καράβι είναι κι αγάπη μέσα μας- αγκυροβολημένο ατάξιδο στέκει και σκουριάζει απρόθυμα

και πόσο λαχταρά να ταξιδέψει!

στον αφρό

των κόσμων τη μαγεία ακόμα νοσταλγώ

να μπούμε με βουτιά, κατάδυση

και πάλι

να μη στεγνώνει το χαμόγελο της ψυχής

βουτιά ολάκερη φως

αδράχνω τα σήματα και προχωρώ

βαθύτερα

κατάδυση

στο φώς

είναι τόσο ξαφνικό

είναι μαγικό!

να φέρνει εμπρός μου ο κόσμος μου τον κόσμο που αγαπώ

ένα να γίνονται σφιχτά

κόσμημα καθαρό

κρατώ και γίνεται γιορτή

στα στήθη το φορώ

στα φρύδια αναμεσό

χλωμό/ δύει ένα φεγγάρι

γεννιέται ΄νας αυγερινός

κι ο ήλιος είν΄μπροστάρης

δεν καίει μα μόνο λαχταρά

στη δίνη να σ΄αρπάξει

δεν κλαίει μα με λυγμό -νερό

το δώρο του σου δίνει

κάθισε παιδί μου , ξεκουράσου

η αγκαλιά σου αχτινοβολεί

φέγγος, όνειρο, θαλπωρή

χρώμα στο βυθό

α που καταδυθώ

κι ό, τι μένει πίσω μου

δένει το μπροστινό.

 

κι ας επιπλέει στον αφρό

το βότσαλο το ζει,

το λέει αδελφό.

τ΄αγαπώ.

φώτο: culturalsymbolism.wordpress.com

ζήσε για μας

ποιές είναι όλες αυτές οι γυναίκες που πέρασαν πριν από μένα, αλλά είναι γραμμένες στο βράχο, ακόμα εδώ; ποιοί είναι όλοι αυτοί οι άντρες κι είναι το αίμα τους δικό μου; πόσες είναι; πόσοι είναι; ποιοί κι από που; και πόσο με διαμορφώσαν και ζωντανές οι μνήμες τους ορίζουν ακόμα μια συνεχιζόμενη οδύσσεια, τη δική μου οδύσσεια και κάθε που πατώ στεριά αυτοί κι αυτές με ξανασπρώχνουν μέσα;

είναι ένα το ταξίδι και χέρι με χέρι αδράχνουμε σκυτάλη στην ίδια πορεία; τσακίστηκε η σχεδία τους στο κορμί μας κι ευθύς αρχινούν να χτίζουν σκαρί;-να μην ησυχάσει ο άνθρωπος, αλλά να κινά, να κινά. είναι το κορμί αυτό ένα ρούχο; είναι ένα πανί; να το φυσά η ψυχή να φουσκώνει να κινά, να κινά; είναι τα χέρια μας πλεγμένα στης ίδιας κουπαστής τη σειρά τα δεσμά; μπήγουν τα νύχια τους δυνατά, στης σάρκας τα χαρτιά/ να χαράξουν την πορεία πριν χαθούν τα σημάδια μακριά; απ΄έξω πιάνω την αμυχή να εξέχει αδρή, νωπή, κατακόκκινη. απ΄τα σκοινιά

και μέσα τι;

πόσες φωνές, γυναικείες, αντρικές ζητούν το λόγο, πόσοι τραγουδούν;

ποιοί ήταν, πόσοι, πως πέρασαν κι από που;

ζούνε ακόμη τους νοιώθω να ζητούν

όλο ζητούν

το που δεν κατορθώσαν

να το επωμιστώ εγώ

ποιός είναι εγώ

άμα...

είμαι η σκυτάλη ή αυτή που την κρατά;

είναι ο δρόμος αδιαχώριστος, για εμάς

σε κάθε κύτταρο γραμμένος, μια υπόσχεση-

να ξαναγεννηθείς

να πράξεις αλλιώτικα

για εμάς, για όλους κι όλες εμάς που μας καταφρονέψανε

και νόθα μας φωνάζανε στη γειτονιά

ζήσε για μας, ζήσε για μας που πέσαμε σε μια στιγμή και δεν βρέθηκε στόμα να πει το άντε γειά

ζήσε για μας που ακουμπώντας ο γης τ΄αλλουνού κρατούσαμε ετούτο εδώ τον κόσμο

σφιχτά , γερά

να μη χαθεί

κι από κει ξεπεταχτήκατε σεις οι υπόλοιποι

ζήσε και πράξε στη μνήμη τη δική μας, θυμήσου

που κάθε βήμα μας σε κάθιζε ησυχασμένο, κι εμείς να περπατάμε, να περπατάμε

αιώνια βήματα ανθρώπινων προσπαθειών το να πάνω στ΄άλλο

για σένα, για σας

ζήστε τώρα, πράξτε για μας, πράξετε για τους επόμενους, στα δικά σας βήματα

να βρουν παρηγοριά

το δικό σας χέρι απλώστε, το δικό μας μαράθηκε στην ιστορία

από τόσα και τόσα στόματα που είπαν τα γεγονότα

μαράθηκε κι η αλήθεια

μα δεν ξεχάστηκε

γιαυτό ζήστε, πράξτε, θυμηθείτε

την αλήθεια με το αίμα μας σύραμε ως εσάς

για να τη δείτε

άλλο έργο δεν έχουμε να σας φιλέψουμε

είμαστε άστεγοι, είμαστε φτωχοί, είμαστε μικροί

ο ίσκιος μας φουντώνει απ΄την αλήθεια

κι έτσι αντέξαμε στις σπηλιές νύχτα μέρα

βγήκε η αλήθεια που αναθράφηκε στις σπηλιές

βγήκε στο φώς, βγαίνει πια, τόσο μετά

μην πετάτε πέτρες

δεν κλείνει η μπούκα της σπηλιάς

δε σιωπά

η αλήθεια έφυγε κι από μας

έφυγε κι απ τα δικά μας χέρια

κι όποιου η καρδιά πονά

την καρτερά

ξέρει πως όφελος δεν έχει περιμένοντας

αλλά στο δρόμο τη συναντάς

ζήστε, πράξτε, θυμηθείτε

βγείτε στο δρόμο και θα΄ρθει κι η χαρά

την είδαμε 

βγήκε

ακολουθούσε την αλήθεια

και τη λευτεριά.