βραδυνή παράκληση

ο εφεστώς της ταλαιπώρου μου ζωής

με καταλαβαίνει

δε μου θυμώνει, δε μου μουτρώνει που αδιάκοπα

τον ε-λυπώ

κι ας γνωρίζει κάθε μα κάθε μικρή λεπτομέρεια κάθε

κατά-ντροπιαστικής πράξης και σκέψης μου

κατά-λ-αβαίνει

ένα αδηφάγο κενό τέρας το μέσα μου να κατά-σπαράξει

καταισχυνθήκανε οι  ζητούντες

μα έμειναν τα σημάδια

ίσως και να άλλαξαν την πορεία /ίσως και να, ίσως και ν-α

μέσα απ τα εύγε πρέπει να ξεφύγω

μέσα από τη φιλαρέσκεια Κύριε

πέφτει το σκοτάδι πάνω μου Κύριε

πέφτει και το παραπανίσιο φως

πλάνης προβολείς τυφλώνουν με

praise or blame, just the same

σιγο-μουρμουράω

ποιος να με καταλάβει;

λες αυτός να λείπει από τις εσχατιές της υπάρξεως μου;

ο Ακροατής;

  που θα μετατραπεί σε Θαυμαστής

  και θα ονομαστεί Λυτρωτής;

βοήθεια Κύριε, μη χρονίσεις

κατρακυλώ σαν τη βροχή, πλημμυρίζω κι υπερχειλίζω πάθη

βοήθεια

κι ο ανακουφισμός στην προσευχή τρέχει

κανείς τίτλος για το άδικο, κανείς τίτλος για το άτιμο

κι ακατανόμαστα τριγυρνούν και κάνουν πλιάτσικο

μέσα μου

τα έργα των χειρών σου μη παρίδης

με ξέρεις, είμαι εγώ, αυτό το τίποτα, η κλωστή η έτοιμη να κοπεί

και κατακρημνίζομαι να σκέφτομαι σα γίνει μίτος και φτάσει ως Εσέ

πώς να Σε δω;

εσύ μου ρίχνεις το νήμα

όσο ετοιμόκοπο τόσο ετοιμόσωθο.

σαράντα χρόνια κόβω

και με τρώει το τέρας

άρπα με να βγω

και να ΄ρθω να σε βρω