πρόσφορο

ζυμωμένο με νερό και λάσπη,  ανάκατο πάντρεμα του πολύτιμου με το ελαχιστότατο

πήρα το σχήμα, στρογγυλό ως να κυλάω πλάι σου

ελεύθερα να μπω στις υψικαμίνους  των αποφάσεων μου, να γίνω, να τελειωθώ

με άγιασμα ραντίζοντας με εξιλεώνομαι- κι έτσι δε θα καώ

με τη σφραγίδα σου, κέντρο κέντρο, εκεί πάνω ακριβώς από το μέρος της καρδιάς

δηλώνεις πως προσφέρομαι

-φτιάχτηκα για να προσφέρομαι-

και πιάνει η σφραγίδα σου αυτή, όλη μου την περίμετρο και χώρος κενός μόνο 

αν με γυρίσεις ανάποδα, αν με τουμπάρεις.

εκεί από κάτω στο καμένο σημείο που απομένει μοναχό, δίχως σφραγίδα και δίχως αγιασμό, εκεί στην μοναξιά αυτή 

στο ένα κομματάκι ζύμης φθαρτής 

υπάρχω δίχως μου δηλαδή δίχως Σου 

κι είναι το κομματάκι αυτό μέρος του όλου αναγκαστικό 

-ότι θυμίζει του πρόσφορου τη σύνολη φθαρτότητα

ας έχει σφραγίδα κι ας έχει αγιασμό, σε μια στιγμή θρύβεται και μαδάει ολόκληρο το πρόσφορο, γεμίζει δυο χούφτες ψίχουλα -ευλαβικά για σένα.

τα σα εκ των σων ήταν πάντοτε και πάντα θα είναι.

Ακόμα κι εκείνο το κομματάκι, το μόνο του, το απερίσκεπτο το ξεροκέφαλο το αλύγιστο στην ατέρμονη επανάληψη θλιβόμενο, κι εκείνο στην έσχατη στιγμή, θα χαθεί μες τα άλλα ψίχουλα και σύσσωμη η ψυχή, αινήσει Σε δίχως το δισταγμό. 

αυτό το δισταγμό που κρατάει πονετικά το πρόσφορο μακριά Σου.