χα λάλι μαύρο

όλα λάθος, σκέφτηκε…

η ώρα, η μέρα βουίζουν χαοτικά

      ανεμοσκόρπισαν

τις σκέψεις κλαδεύοντας μαζί και τους καρπούς τους γινωμένους

πείνασε η λαχτάρα και τρώει τις σάρκες τις

σα ρήμαξε το δεντρί της ανθρωπιάς

ακούγεται μια μηχανή να δουλεύει,

εργάζεται το σκοτάδι καταπάνω σου

      τ’ ακούς;

τρώει θλίψη κι ορθώνει ανάστημα, δόντια νύχια έτοιμα

κύλα προς τα δω και θα σ’ αρπάξω

     ένοχο ον

τι; δεν νοιώθεις ένοχο;

με διώχνεις…

εγώ έχω ανάγκες, απτές απλές ανθρωπένιες

να κατασπαράξω, να ξεσκίσω, να γκρεμίσω

και πάνω πάνω να κρεμάσω το «εσύ φταις»

για να κοιμάμαι ήσυχος βρε αδερφέ

     καταλαβαίνεις!

λίγο- λίγο ενοχή χάρισε μου 

να τραφεί κι αυτό το έρμο το σκοτάδι μου

η ανοιχτή χοάνη του εγωισμούλη μου, καταπιόνα κανονική

ρίξε κι εσύ κάτι μέσα

μα,

      δε μ’ αγαπάς;