μοιρολογήστε την
ακηδία μας γυναίκες, θρηνείστε
για όσες ψυχές
χαθούν, για όσες χαθήκαν
κλάφτε τα άψυχα
κορμιά που παραδοθήκαν
κι αμαχητί
πορεύτηκαν έως τη δύση.
κλάφτε δυνατά να
ακούσουν όσοι απομένουν
να σειστεί το
είναι, να ξεκαλουπώσει
να ψάξει, να αναρωτηθεί
στο δρόμο να
κοπιάσει, το μακρύ
και θα βρει να
πιάσει χέρι, πείτε τους
μοιρολογήσετε
τους χαμένους, μα κλάφτε και τούτους εδώ τους νεκροζώντανους
που πλάνη τους
πλανεύει και τους περιπλανά
κι είναι πέρα
μακριά από το δρόμο
μα περιφέρονται
ακατάπαυστα.
κλάφτε τους
ζωντανούς κι ας είναι οι θρήνοι σας το κάλεσμα
-ανάποδα το δρόμο
να πάρουνε από που οδηγεί στα Μαύρα-
ανάποδα να
πορίσουνε
και κάθε κλάμα,
κάθε θρήνος να ΄ναι τραγούδι καλεστικό
και για τον
όμορφο τόπο να τραγουδά
τις χάρες, τα
πλούτη, γαλήνη ποθητή
αυτά να υμνεί.
το θρήνος σας
μόνο θρήνος να μην είναι
χορός να στήνεται
μεγαλοπρεπός απού ακούγεται
κι οι χαμένοι να
σκιρτούν
αναριγώντας
σύγκορμοι, ξέροντας.
θρηνήστε γυναίκες
και τραγουδήστε δυνατά
κι άλλες ψυχές να
σωθούν κι άλλες να ακολουθήσουν
και με τον πόνο
της καρδιάς σας στολίστε τη φωνή
να σέρνει τον
καημό, αναστεναγμό
που χουν κι οι
άλλοι
οι πονεμένοι
που χετε και σεις
και ξέρετε Γιατί.
Δυνατά μοιρολογήστε
γυναίκες και δυνατά να ΄ρθουν οι χαμένοι από παντού
και στο τραγούδι
νάμπουν
στο δρόμο να
ταχθούν
στο σωσμό
κι ας είναι οι
νεκροί μόνο νεκροί
κι όχι άλλο
ζωντανοί
και να ναι το
θρήνος σας ένα κάλεσμα, μια αρχή
κι ένα τέλος,
λυτρωμή
να νέονται από
παντού οι όπου γης χαμένοι
να ΄ρθουν
γιατί δεν είναι
μοιρολόι, δεν είναι θρήνος γυναίκες αυτό που θε να ακούν
μα καρδιοχτύπι
και δίνει τη Ζωή
και δίνει τη Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου